The Flaga chorwacka To najważniejszy narodowy symbol tego kraju Unii Europejskiej. Składa się z trzech równych poziomych pasków. Ich kolory są od góry do dołu, czerwone, białe i niebieskie. W centralnej części czerwonego pasa znajduje się herb Chorwacji, z tradycyjną czerwono-białą flagą w kratkę. Na nim przewodzi korona pięciu tarcz o przeważnie niebieskim kolorze. Ten pawilon jest znany w języku chorwackim jako Trobojnica, co to znaczy Tricolor. Flaga obowiązuje od 21 grudnia 1990 r., Wkrótce po odzyskaniu niepodległości przez kraj Jugosławii. Jednak jego pochodzenie i kompozycja sięgają połowy XIX flagi chorwackiej są uważane za pan-słowiańskie. Z tego powodu są one udostępniane kilku krajom w regionie. Ponadto były to te same kolory flagi charakterystycznym symbolem flagi jest tarcza. Zawiera jeden z najwybitniejszych elementów, który identyfikuje Chorwację na świecie, czyli pole czerwonych i białych kwadratów. Ta reprezentacja była widoczna w poprzednich flagach i jest obecnie używana przez wiele chorwackich drużyn Historia Unia z Królestwem Królestwo Chorwacji pod dynastią Królestwo Status Słoweńców, Chorwatów i Królestwo Serbów, Chorwatów i Niezależne państwo Tymczasowy rząd Federalnej Demokratycznej Socjalistyczna Federalna Republika Republika Chorwacji2 Znaczenie Znaczenie tarczy3 referencjeHistoria flagiHistoria Chorwacji jako nowoczesnego suwerennego państwa jest bardzo niedawna, ponieważ jej niepodległość nie została osiągnięta w 1990 roku. Jednak naród chorwacki historycznie identyfikowano z własnymi symbolami, które odróżniały je od innych narodów Chorwacja istnieje od około siódmego wieku, Tanislav był pierwszym chorwackim królem, który rozwinął X w. Panował w tak zwanym Królestwie Chorwacji lub Królestwie Chorwatów, które pojawiło się po integracji dalmatyńskiej Chorwacji z księstwem Chorwacja-Panonia w 925 roku. Jej flaga składała się z czerwonej i białej siatki, podobnie jak obecnie jest tarczą narodową. Unia z Królestwem WęgierŚredniowieczne królestwo chorwackie zostało rozwiązane po zjednoczeniu Chorwacji z Królestwem Węgier w 1102 roku. Od tego czasu król Węgier rządził na terytorium wcześniej utworzonym jako Chorwacja. Ten reżim utrzymano do 1526 r. W tym okresie jedenaście królewskich standardów falowało na chorwackim który był ważny na terytorium Chorwacji, składał się z białego krzyża na czerwonym tle. Flaga zajmowała tylko bok przy rogu. Flaga króla Beli IIIKról Béla III ustanowił nowy standard dla królestwa. Przy tej okazji do krzyża dodano dodatkową linię poprzeczną. Ten symbol jest nadal przechowywany w węgierskim pawilonie. W XIII wieku ustanowiono królewski standard. Przy tej okazji dodana ikona była małą górą z trzema zielonymi punktami. Ten symbol pozostaje również w obecnej węgierskiej flagi. Dom ÁrpádDom Árpád był jednym z tych, które zdominowały Królestwo Węgier, a zatem i Chorwację, w XIII wieku. Jego flaga różniła się od wszystkich poprzednich, ale zachował kolory. W tym sztandarze forma została zachowana, ale zastosowano poziome pasy czerwieni i bieli. Dom Anjou-SycyliaDom Anjou-Sycylia był tym, który przejął władzę od 1301 roku. Standard następnie przyjął symbol tej dynastii po lewej stronie, pokrywając się z biało-czerwonymi paskami. Flagi Sigismundo i Vladislao IKról Segismundo, pochodzenia luksemburskiego, objął tron ​​w 1382 roku. Wraz z nim królewski standard został znacznie zmodyfikowany, dzieląc się na cztery kwartały. Dwa z nich trzymano w czerwono-białych paskach, podczas gdy w innych dodano symbole lwa i orła.. Po śmierci Segismundo, Władysław III Polski, ówczesny polski monarcha, został wybrany na tron ​​węgierski. Jego wybór był wynikiem konsensusu po wielu problemach między sądami szlachetnymi. Jego panowanie trwało jednak tylko cztery lata, ponieważ Władysław I zginął w bitwie z Turkami w wieku 20 lat. Jedyną modyfikacją jego sztandaru było zastąpienie lwa innym orłem. Flaga Matías Corvino Od początku panowania Matíasa Corvino w 1458 r. Standard powrócił do przyjmowania poprzednich symboli. Cztery baraki sztandaru składały się z okazji dwóch z biało-czerwonymi paskami, jedną z krzyżem węgierskim, a drugą z lwem. W centralnej części wszystkich z nich włączono nowe koszary z czarną wroną na niebieskim tle. Flaga Władysława IIKról Władysław II wznowił standard, który obejmował tylko cztery koszary. Dwa z nich były krzyżami węgierskimi, a pozostałe dwa były czerwono-białymi paskami. Flaga Luisa IIOstatnim sztandarem Królestwa Węgier, który obowiązywał w Chorwacji, był sztandar króla Ludwika II. Odzyskało to kilka elementów sztandaru Matíasa Corvino. Cztery sztandary były jedno z czerwonymi i białymi paskami, drugie z krzyżem węgierskim, drugie z trzema głowami lwa na niebieskim tle i czwarte z białym lwem. W centralnej części piąty barak ponownie przedstawiał białego orła. Królestwo Chorwacji pod dynastią HabsburgówKrólestwo Węgier oddzieliło się po śmierci Ludwika II w bitwie z Turkami. Dynastia Habsburgów przejęła całe terytorium iz tego powodu Królestwo Chorwacji zostało ponownie utworzone. We wczesnych latach musieli stawić czoła postępowi osmańskiemu, który z czasem udało się kraj, który pozostawał na orbicie węgierskiej, a zwłaszcza austriackiej, przez wiele lat pozostawał w historii. Jego początek szacuje się na 1527 r. I jego rozwiązanie w 1868 do 1848 r. Nie powstała pierwsza oficjalna flaga tego kraju. W tym roku miały miejsce rewolucje z 1848 r., Które położyły kres większości absolutyzmu w Europie. Ponadto kraje pan-słowiańskie od tego roku zaczęły identyfikować się z trzema kolorami: niebieskim, białym i flaga Królestwa Chorwacji składała się z trójkolorowego koloru niebieskiego, białego i czerwonego. W centralnej części umieszczono tarczę z tradycyjnym polem szachownicy, połączoną z innymi monarchicznymi symbolami niebieskiego koloru. Wróć do absolutyzmuChorwacka flaga trójkolorowa była krótkotrwała. W 1852 r. Monarchia zakazała tego, wyraźnie wracając do systemu absolutystycznego i wzmocnienia władzy królewskiej. Flaga stała się dwubarwnym pawilonem z dwoma poziomymi paskami o tej samej wielkości. Górna była czerwona, a dolna biała. Królestwo Chorwacji-SlawoniaW 1968 r. Powstała na terytoriach Królestwa Chorwacji i Królestwa Slawonii, Królestwa Chorwacji i Slawonii. Terytoria te zostały wcześniej podzielone przez Habsburgów. Jednak ten kraj pozostał kompletnym dodatkiem do tej rodziny królewskiej. Król Chorwacji-Slawonii był cesarzem Cesarstwa zmiana graficzna tego nowego podmiotu politycznego pojawiła się na fladze. Było tak, ponieważ tricolor ponownie machał na chorwackim niebie. Ponownie w centralnej części liczył się na tarczę narodową z koroną cesarską. Stan Słoweńców, Chorwatów i SerbówCesarstwo austro-węgierskie rozpadło się po zakończeniu pierwszej wojny światowej. Wiele z jego terytoriów satelitarnych było całkowicie zdezorientowanych. Z tego powodu w październiku 1918 r. Utworzono Państwo Słoweńców, Chorwatów i Serbów ze stolicą w Zagrzebiu. Był to efemeryczny rząd republikański, który trwał tylko kilka miesięcy. Jego flaga po raz kolejny była palesławskim tricolorem. Z tej okazji czerwony pasek znajdował się na górze, a niebieski pasek na dole, bez osłony. Królestwo Serbów, Chorwatów i SłoweńcówKoniec monarchii austro-węgierskiej wywołał kryzys w Europie Wschodniej. Efemeryczne państwo Słoweńców, Chorwatów i Serbów stało się królestwem, stanowiąc samo państwo utworzone przez różne ludy i grupy etniczne, a zatem o trudnej konformacji. Kraj ten z czasem zaczął być znany jako Królestwo Serbów, Chorwatów i Słoweńców rządziło na terytorium między 1918 a 1929 rokiem. Jego flaga odzyskała porządek kolorów panlawistycznych i znowu brakowało jakiejkolwiek 1929 r. Kraj zmienił nazwę na Królestwo Jugosławii. To była zmiana w sformalizowaniu nazwy, która była już powszechnie używana wśród mieszkańców. Reżim pozostał z wieloma konwulsjami wewnętrznymi, ale flaga pozostała taka sama do 1941 roku. W Królestwie Jugosławii Chorwacja uzyskała autonomię dzięki chorwackiej Banovinie. Jego flaga była taka sama, ale z tarczą z polem szachownicy w centralnej części. Niezależne państwo ChorwacjiDruga wojna światowa zdecydowanie zmieniła sytuację polityczną w Chorwacji. Królestwo Jugosławii zostało zajęte i zaatakowane przez wojska nazistowskich Niemiec. Ustanowili oni niezależne państwo chorwackie, które stało się marionetkowym państwem zależnym od rządu niemieckiego. Rząd sprawował chorwacki ruch faszystowski Niezależnego Państwa Chorwacji opierała się na chorwackiej Banovinie, zachowując jej kolory i tarczę. Jedyną różnicą było ustanowienie białej wikliny na lewym końcu czerwonego paska, wewnątrz którego znajduje się romb z literą U. Tymczasowy rząd Federalnej Demokratycznej JugosławiiPod koniec II wojny światowej wojska radzieckie zajęły całą Europę Wschodnią. Do jego okupowanych obszarów należało dawne Królestwo Jugosławii. W 1945 r. Tymczasowy Rząd Federalnej Demokratycznej Jugosławii powstał z wygnania. Josip Broz Tito został mianowany premierem. On, z tendencji komunistycznej, przewodniczył rządowi z innymi siłami politycznymi i, co do zasady, był pod dowództwem króla Pedro król nigdy nie mógł wrócić do Jugosławii. Rząd tymczasowy pozostał tylko między marcem a listopadem 1945 r. Jego flaga była niebiesko-biało-czerwona tricolor, z czerwoną pięcioramienną gwiazdą w centralnej części. To był oczywiście komunistyczny symbol. Socjalistyczna Federalna Republika JugosławiiTito przejął władzę państwa jugosłowiańskiego od 1945 roku. Następnie powstała Socjalistyczna Federalna Republika Jugosławii, dyktatura w stylu komunistycznym, która rządziła krajem do 1992 roku. Jednak ten kraj dystansował się od sowieckiego komunizmu po przerwa w 1948 Jugosławia utrzymała jedną flagę podczas 47 lat rządów. Był to trikolorowy pawilon w kolorach niebieskim, białym i czerwonym. W środkowej części, ale dotykając trzech pasów, umieszczono czerwoną pięcioramienną gwiazdę z żółtą obwódką. W kraju Socjalistyczna Republika Chorwacji istniała jako jeden z jej regionów, część państwa federalnego. Ta republika miała flagę praktycznie równą flagi narodowej, ale odwracającą kolory niebieski i czerwony. Republika ChorwacjiUpadek wszystkich reżimów komunistycznych między końcem lat 80. a początkiem lat 90. nie opuścił Jugosławii. Przeciwnie: ta socjalistyczna republika rozpadła się bardzo szybko, rozpoczynając wojnę bałkańską, która była najkrwawszym konfliktem zbrojnym doświadczonym we współczesnej maja 1990 r. Powstała niezależność rodzącej się Republiki Chorwacji. W 1990 r. Współistniało kilka wersji flagi. Ogólnie rzecz biorąc, trójkolorowy symbol kolorów czerwonego, białego i niebieskiego został ustanowiony za pomocą tarczy w kratkę w środkowej części. 21 grudnia 1990 r. Zatwierdzono nowe prawo symboli narodowych Republiki Chorwacji. Był to ten, który ustanowił tarczę narodową wraz z koroną symbolu, a zatem został włączony do centralnej części flagi. Od tego czasu nie było żadnych flagiFlaga chorwacka ma kolory panlawskie, podobnie jak sąsiedzi z Serbii, Słowenii, Słowacji i Czech, a także Rosji. Konformacja tych kolorów była konsekwencją historyczną i dlatego zazwyczaj nie przypisuje się im indywidualnego pawilon tego typu został podniesiony przez konserwatywnego poetę Lovro Tomana w Lublanie w Słowenii w 1948 roku. Od tego czasu wiadomo, że utożsamia się z jednością ludów tarczyChorwacki pawilon byłby równy dużej części sąsiadów, gdyby nie jego charakterystyczna tarcza. Jego projekt wykonał grafik Miroslav Šutej, wcześniej zlecony przez szefa Wydziału Historii Chorwacji Uniwersytetu w Chorwacji Nikša polem w kratkę z białymi i czerwonymi kwadratami, najważniejszą cechą tarczy jest jej korona. Reprezentowane są ramiona Zagrzebia, Republiki Ragusy, Królestwa Dalmacji, Istrii i Slawonii. Wszystkie te historyczne regiony na tarczy reprezentują chorwacką jedność jako E. (2006). Flagi świata. Redakcja Nowi ludzie: Hawana, Ziemia i ludzie. ( Historia Chorwacja w związku z Węgrami. Ziemia i ludzie. Źródło z parlament ( Flaga Chorwacji. Chorwacki parlament. Odzyskany z N. (2011). Znakowanie narodów postkomunistycznych: wprowadzanie do obrotu tożsamości narodowych w „nowej” Europie (Tom 33). Routledge: Nowy Jork, Stany Zjednoczone i Londyn, Wielka W. (2018). Flaga Chorwacji. Encyclopædia Britannica, inc. Odzyskany z

Polki i Polacy są niesamowici – a wszystkich łączy nasza flaga. 2 maja i Ty pomaluj świat na biało i czerwono. Wywieś flagę, zrób zdjęcie i oznacz #mojaflaga! Biuro „Niepodległa" zaprasza do akcji #mojaflaga, czyli wywieszenia Biało-Czerwonej z okazji Dnia Flagi Rzeczypospolitej Polskiej. Wystarczy wywiesić flagę przed domem

Flaga Niemiec składa się z trzech poziomych pasów o równej wielkości. Najwyższy pionowy pas jest czarny, środkowy czerwony, a najniższy żółty. Te kolory reprezentują narodowe barwy Niemiec. Istnieje wiele teorii dotyczących pochodzenia niemieckich barw narodowych.

Najstarszym z oficjalnych symboli Rzeczypospolitej Polskiej – podobnie jak większości państw europejskich – jest herb. Widnieje na nim wizerunek Orła Białego w koronie, w czerwonym polu. Kolorystyczną syntezą herbu są barwy narodowe – biała i czerwona. Symbole te (jak również i hymn, niebędący przedmiotem niniejszego opracowania) wyróżniają dane państwo i naród spośród innych krajów i narodów świata. Świadczą o zajmowanym przez ten kraj miejscu na Ziemi, w określonym – ukształtowanym przez środowisko geograficzne i historię – kręgu cywilizacyjnym. Orzeł Biały – godło państwa i narodu polskiego Początki naszego herbu sięgają okresu formowania się państwa polskiego [1]. W świetle źródeł historycznych, ukształtowany według zasad heraldycznych, wizerunek orła pojawił się w pierwszej ćwierci XIII w. – w okresie rozbicia dzielnicowego - na pieczęciach kilku książąt z dynastii Piastów, Kazimierza opolskiego, Leszka Białego, Henryka Pobożnego, Władysława Odonica. Wybór orła za godło herbowe książąt piastowskich nastąpił w ramach zwyczaju przejętego wraz z kulturą rycerską z Europy Zachodniej. Orła jako znak osobisty przyjęli pierwsi Piastowie śląscy, najsilniej pozostający pod wpływem zachodnich wzorców. Orzeł książąt śląskich był czarny ze srebrną przepaską, na złotym polu. Na początku okresu heraldycznego najbardziej rozpowszechnionym godłem w Europie Zachodniej i Północnej był wizerunek lwa, natomiast w Europie Środkowej i Południowej dominowała symbolika akwilarna. Orzeł Piastów, w przeciwieństwie do orłów przyjętych przez współczesnych władców innych krajów, był srebrny (biały) i umieszczony w czerwonym polu tarczy. Kiedy Przemysł II – książę wielkopolski dokonał zjednoczenia części ziem polskich i w 1295 r. koronował się w Gnieźnie na króla Polski, sprawił sobie pieczęć majestatyczną, na której rewersie widniał ukoronowany Orzeł. Korona na głowie Orła Białego oznaczała państwo wyższego rzędu, wyniesione ponad księstwa dzielnicowe Piastów, które miały za herb Orła nieukoronowanego. Odtąd Orzeł Biały w koronie stał się herbem Królestwa Polskiego, przeobrażając się z godła osobistego w herb państwowy. Herb ten przyjęli wszyscy następni królowie polscy i został on uznany za wspólny herb wszystkich Polaków [2]. Za panowania Władysława Łokietka i Kazimierza Wielkiego (XIV w.) herbem Polski stał się Orzeł Biały w czerwonym polu ze złotą koroną na głowie i złotymi szponami oraz dziobem. Orzeł przedstawiony na pieczęci majestatowej Władysława Łokietka, a zwłaszcza Kazimierza Wielkiego, zachwyca proporcjami części ciała, wyrazistością sylwetki i emanuje władczą siłą [3]. Według niektórych historyków i publicystów, biały kolor polskiego orła wywodzi się z pradawnych wierzeń pogańskich Słowian, dla których biel – w przeciwieństwie do czerni - symbolizowała dobro [4]. W krajach zachodnioeuropejskich srebro (biel) oznaczało pokorę, uczciwość, czystość, niewinność, a czerwień - odwagę i waleczność. Zdaniem innych badaczy, przenoszone na tarcze znaki herbowe wykonywano z metalu i były one zwykle złote (żółte) lub srebrne (białe). Być może chciano też zaakcentować różnicę w stosunku do czarnego orła cesarskiego, dlatego orzeł polski był biały. Czerwone pole tarczy herbowej zapewne wzięło się stąd, że za najdostojniejszą barwę monarszą uważano purpurę [5]. Wykorzystanie srebra i czerwieni należy do najczęstszych zestawień barw i metali w heraldyce. Od dawna interpretuje się, że Orzeł Biały w czerwonym polu jest symbolem suwerenności, siły, męstwa i majestatu Polski, świadczy też o czystości dążeń narodu i państwa polskiego [6]. Uformowane w czasach ostatnich Piastów polskie godło państwowe przez następne wieki ulegało różnym modyfikacjom stylistycznym, w zależności od upodobań artystycznych różnych epok. Niezależnie od zmieniającego się kształtu orła i tarczy herbowej koronowany Orzeł Biały niezmiennie symbolizował wolne, suwerenne i niezawisłe państwo polskie [7]. Charakterystyczną cechą polskiego orła państwowego było ukoronowanie go królewską koroną. Początkowo otwarta korona gotycka została zastąpiona koroną zamkniętą od góry kabłąkami oraz zakończoną jabłkiem i krzyżem. Taki Orzeł Biały utrwalił się w świadomości Polaków jako symbol niepodległej Rzeczypospolitej, króla i narodu polskiego [8]. Polska odrodzona w 1918 r. po okresie zaborów, obrała za swój znak uświęconego wielowiekową tradycją Orła Białego w koronie. Pierwszym urzędowym godłem Polski stał się jednak orzeł bez korony, ponieważ krótkotrwały (XI 1918 - I 1919) rząd Jędrzeja Moraczewskiego, składający się głównie z socjalistów i radykalizujących ludowców, dyrektywą ministra spraw wewnętrznych Stanisława Thugutta, próbował wprowadzić orła bez korony. Wywołało to jednak falę protestów społecznych [9]. Ogłoszony w lipcu 1919 r. konkurs na rysunek herbu państwa nie przyniósł oczekiwanych rezultatów [10]. W tej sytuacji, do czasu uchwalenia konstytucji, Sejm w dniu 1 sierpnia 1919 r. przyjął tymczasowy wzór herbu Rzeczypospolitej Polskiej [11]. Przedstawiał on w czerwonym polu tarczy Orła Białego w złotej koronie zwieńczonej krzyżem, ze złotym dziobem i złotymi szponami. Tekstowi ustawy towarzyszył jedynie wzór pieczęci Rzeczypospolitej, na której orzeł był identyczny do orła herbowego [12]. Orzeł ten, choć nawiązywał w rysunku do klasycystycznego orła Rzeczypospolitej z końca XVIII w., był mało udany artystycznie i od samego początku jego postać wywoływała głosy krytyki. Nowy wizerunek godła, z orłem w gotyckiej koronie bez krzyża, wprowadzono mocą Rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z 13 grudnia 1927 r. [13]. Na prostokątnej tarczy w polu czerwonym przedstawiono wizerunek Orła Białego z głową zwróconą w prawo (dla patrzącego w lewo), z rozpostartymi skrzydłami, z koroną, dziobem i szponami złotymi. Autorem projektu był rysownik, malarz i grafik, profesor Politechniki Warszawskiej – Zygmunt Kamiński (1888-1969). Orzeł Kamińskiego - bardziej majestatyczny i sugestywny w wyrazie, choć eklektyczny w formie, wzorowany na Orłach jagiellońskich - odznacza się doskonałymi proporcjami wszystkich elementów, które razem tworzą harmonijną całość [14]. Po przyjęciu projektu prof. Kamińskiego dyskusję wzbudziła gotycka korona Orła – otwarta, bez krzyża, którego pominięcie część opinii publicznej uznała za celowe „zeświecczenie” godła [15]. Pod koniec II wojny światowej [16], kiedy było już prawie oczywiste, że kraje Europy Środkowej staną się, w większym lub mniejszym stopniu, państwami satelickimi ZSRR, Marian Spychalski – stojąc na czele delegacji Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego w czasie wizyty w Moskwie w 1944 r. - prowadził rozmowy na temat ewentualnych zmian polskich symboli. Gdy Stalin obejrzał polskie godło, podobno powiedział: „Ładny ptak, po co go zmieniać” [17]. Zrozumiałe było, że zmiana polskich symboli państwowych byłaby z punktu widzenia Stalina przejawem politycznego błędu – świadczyła o bardzo wyraźnej uległości Polski wobec Związku Radzieckiego [18]. W dniu 10 września 1947 r. ogłoszono konkurs na wzór herbu państwa polskiego, a jednym z warunków było, że ma to być orzeł piastowski i bez korony. Na konkurs (rozstrzygnięty w lutym 1948 r.) nadesłano 110 projektów i mimo przyznania dwóch równorzędnych drugich nagród i jednej trzeciej, nie przyniósł on efektów. Wybrany ostatecznie projekt (Michała Byliny i Firmina Bandtkego) nie doczekał się oficjalnego zatwierdzenia. W dalszym ciągu używano, choć bez żadnego aktu prawnego, przedwojennego orła bez korony [19]. Dopiero kilka lat później, dekretem Rady Państwa z 7 grudnia 1955 r. [20] (o godle, barwie i hymnie Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej) za herb państwowy przyjęto zasadniczy wzór herbu z 1927 r. Tarcza herbowa została pozbawiona złotej obwódki, orzeł miał nieco szczuplejsze łapy i ogon oraz łagodniej zakrzywiony dziób. Najistotniejszą sprawą było jednak to, że zdjęto koronę z głowy Orła Białego, aby herb był bardziej „ludowy” i „demokratyczny”. Z heraldycznego punktu widzenia było to uszczerbienie herbu i przerwanie wielowiekowej tradycji koronowanego Orła Białego jako herbu państwa polskiego. Większość społeczeństwa uważała, że jest to wyraz braku pełnej suwerenności państwowej. Przywiązana do narodowych tradycji Polonia za godło Polski uważała nadal Białego Orła w koronie. August Zaleski – prezydent Rzeczypospolitej na Uchodźstwie dekretem z 11 listopada 1956 r. dodał krzyż do korony herbowego Orła (otwartą koronę na głowie Orła zamknięto kabłąkiem zwieńczonym krzyżem). Uzasadniono to przywiązaniem narodu polskiego do wiary chrześcijańskiej [21]. Niewielkich retuszy herbu Polski Ludowej dokonano ustawą z 31 stycznia 1980 r. [22], zmieniając np. barwę tarczy herbowej z cynobru na ciemniejszą czerwień. Po przełomowych przemianach społeczno-politycznych w Polsce pod koniec lat osiemdziesiątych XX w., Sejm w dniu 29 grudnia 1989 r., ustawą o zmianie konstytucji PRL, przywrócił Orła Białego w koronie jako godło Rzeczypospolitej Polskiej [23]. Ustawa nie ustalała jednak dokładnego wzoru herbowego Orła. Wcześniej, już na początku 1989 r., swoje stanowisko w kwestii: „orzeł z koroną czy bez?” przedstawili historycy i heraldycy [24]. Polskie Towarzystwo Historyczne oraz Polskie Towarzystwo Heraldyczne wyraźnie opowiedziały się za przywróceniem historycznego herbu państwa polskiego, jakim jest wizerunek Orła Białego w koronie w polu czerwonym. Sprawa plastycznego wzoru polskiego herbu stała się przedmiotem dalszych ożywionych dyskusji sejmowych i prasowych. Wielu dyskutantów, zwłaszcza polityków, opowiadało się za tym, żeby korona na głowie orła była zwieńczona krzyżem, zgodnie z herbem Rzeczypospolitej z 1919 r. Jedni byli za wzorem orła z 1927 r., inni chcieli powrócić do historycznego orła z czasów Piastów lub Jagiellonów. Byli też zwolennicy stworzenia nowego wizerunku orła odpowiadającego „kanonom sztuki końca XX w.”. Powołana przez Kancelarię Prezydenta specjalna komisja ekspertów i przedstawicieli głównych sił politycznych kraju wyszła z założenia, że należy przywrócić koronę temu orłowi, któremu ją odebrano i który utrwalił się w świadomości Polaków w kraju i za granicą [25]. Wzór godła Rzeczypospolitej przyjął Sejm w dniu 9 lutego 1990 r. [26], uznając że będzie nim wizerunek Orła Białego w koronie otwartej, według wzoru z 1927 r. z niewielkimi zmianami. Ustawa z 1990 r. stanowi, że herbem Polski jest wizerunek Orła Białego ze złotą koroną na głowie zwróconej w prawo, z rozwiniętymi skrzydłami, z dziobem i szponami złotymi, w czerwonym polu tarczy [27]. W stosunku do projektu Z. Kamińskiego z 1927 r. nieznacznie poprawiono kształt tarczy herbowej i wyeliminowano jej złoty, wąski skraj. Wprowadzono również korektę pięciolistnego zwieńczenia przepasek na skrzydłach Orła, tak aby nie kojarzyły się z pięcioramiennymi gwiazdami. Niektóre głosy opinii publicznej uważały bowiem, wbrew opiniom specjalistów, że gwiazdy na opasce Orła Białego to przejaw wpływów „bolszewizmu” lub też, że są one pochodzenia masońskiego. Zmian w wizerunku herbu, według wskazówek ekspertów, dokonał artysta grafik Andrzej Heidrich. Niewiele jest państw, które zdołały zachować swój herb naczelny przez tak wiele stuleci. Orzeł Biały przetrwał do naszych czasów, bo będąc godłem państwa stał się zarazem godłem polskiego narodu [28]. Pierwowzorem wyobrażenia Orła Białego w herbie Polski był z pewnością któryś z gatunków drapieżnych ptaków żyjących na naszych ziemiach. Polski orzeł heraldyczny nie jest jednak wiernym odzwierciedleniem jakiegokolwiek żyjącego na ziemi ptaka. Z perspektywy ornitologa nie da się bowiem jednoznacznie wskazać ptaka drapieżnego, który mógł posłużyć za model godła Królestwa Polskiego [29]. Istotnym powodem są znaczne podobieństwa między różnymi gatunkami branych pod uwagę drapieżników oraz schematyczność przedstawień orła w herbach. Za wzór polskiego godła uważa się najczęściej orła przedniego (Aquila chrysaëtos), największego i najsilniejszego z orłów właściwych. Dorosłe osobniki mają zazwyczaj upierzenie ciemne, głowę i kark złotawą oraz żółte szpony. U młodych wyróżnia się biały ogon, a na spodzie skrzydeł występują charakterystyczne białe plamy. Ptak ten pięknie prezentuje się w powietrzu z rozpostartymi, potężnymi (o rozpiętości przekraczającej 2 m) skrzydłami. Od dawna ten gatunek orła uosabiał siłę, męstwo, odwagę i dumę. Wszędzie w Europie, gdzie w legendach, pieśniach i herbach występuje orzeł uważa się zwykle, że chodzi właśnie o ten gatunek. Są jednak i zwolennicy tezy, że pierwowzorem godła Polski był orzeł bielik (bielik – Haliaeëtus albicilla). Jest to łowca ryb i ptaków wodnych, zamieszkujący tereny nizinne, w pobliżu wód. Ziemia Polan - plemion, które dały początek państwu polskiemu, była krainą lesistych równin, rozległych jezior i licznych rzek, a więc wymarzonym siedliskiem dla tego ptaka. Orzeł bielik nie jest – wbrew nazwie – biały, ale szary (posiada jedynie biały ogon i jaśniejsze plamy na spodniej stronie skrzydeł). Nie jest też orłem ze ścisłego ornitologicznego punktu widzenia; należy bowiem do rodziny jastrzębiowatych, podrodziny kań. Za orłem przednim w herbie przemawia fakt, że jest on bardziej drapieżny niż bielik. Bielik bywa również ścierwojadem (orzeł przedni tylko sporadycznie i dotyczy to świeżej padliny), a nasi przodkowie dobrze znając świat przyrody - w tym i życie orłów- za swój znak wybrali zapewne orła „bardziej bohaterskiego”. Cechą, która wskazywałaby z kolei na orła bielika, jest gruby i mocny dziób heraldycznego ptaka. Poza gatunkami wymienionymi, w grę wchodzić mogą także – występujące w Europie, zwłaszcza powszechnie dawniej - orzeł cesarski (Aquila heliaca), orzeł stepowy (Aquila rapax), orlik grubodzioby (Aquila clanga), orlik krzykliwy (Aquila pomarina), orzełek południowy (Hieraaetus fasciatus), bielik wschodni (Haliaeëtus leucoryphus), gadożer (Circaëtus gallicus), rybołów (Pandion haliaeëtus). Odznaczają się one cechami anatomicznymi widocznymi także w heraldycznych przedstawieniach polskiego orła [30]. Oba gatunki orłów, kiedyś na polskich ziemiach liczne, dziś występują bardzo rzadko i oczywiście podlegają ścisłej ochronie. Ornitolodzy szacują, że obecnie żyje w Polsce ok. 35 par orłów przednich (głównie w Karpatach, sporadycznie także na Mazurach i wybrzeżu Bałtyku) i ponad 500 par orłów bielików (przede wszystkim w północnej i zachodniej części kraju) [31]. Biało-czerwone barwy Polski Kolorystyczną syntezą herbu polskiego są barwy narodowe: biała i czerwona. Proporzec z wizerunkiem orła Przemysła II (widniejący na jego pieczęci książęcej z 1290 r.) pozwala traktować go jako pierwszą polską chorągiew państwową [32]. W czasach gdy orzeł pojawiał się na proporcach książąt jednoczących państwo polskie, obowiązywały u nas już reguły heraldyczne. Stąd też orzeł występował na proporcach i chorągwiach prawdopodobnie jako ptak biały na płachcie czerwonej. Kolor czerwieni uzyskiwano wtedy w Polsce z popularnego barwnika pochodzącego z wysuszonych poczwarek samic owada zwanego czerwcem [33]. Barwnik ten miał kiedyś wartość złota, barwiono nim tylko materiały szlachetne. Znane od wieków barwy herbu – biel orła i czerwień tarczy herbowej uznano za barwy narodowe ponad dwieście lat temu, ale uchwałę w tej sprawie podjęto dopiero w 1831 r. W czasie powstania listopadowego, aby ujednolicić kolor kokard przypinanych przez żołnierzy polskich do kapeluszy, Sejm 7 lutego 1831 r. – po burzliwej dyskusji - uchwalił, że kokardę narodową stanowić będą kolory biały z czerwonym [34]. Lewica powstania, nawiązując do francuskich tradycji rewolucyjnych, przyjęła kokardę trójkolorową, niebiesko-biało-amarantową. Przeciwnicy nurtu rewolucyjnego nosili kokardę białą, mająca opinię barwy królewskiej. Aby zapobiec wynikającym stąd podziałom, sprawę kokard wniesiono pod obrady Sejmu. Ustawa sejmowa, będąca pierwszym w naszej historii aktem normatywnym ustalającym kwestię polskich barw narodowych, przyjęła rozwiązanie kompromisowe, wynikające z tradycji i prawideł obowiązujących w heraldyce [35]. Sprawę hierarchii barw i określenie bieli – barwy polskiego orła, jako nadrzędnej nad czerwienią – podjęła także, wydana w 1916 r., instrukcja komitetu obchodów 125. rocznicy Konstytucji 3 Maja. Trzeba było o tym przypominać, gdyż w czasach zaborów nie mogła wytworzyć się tradycja używania barw narodowych, a znajomość zasad heraldyki w społeczeństwie była znikoma [36]. W początkach II Rzeczpospolitej Sejm w dniu 1 sierpnia 1919 r. uchwalił – wspominaną już wcześniej - ustawę o znakach państwa polskiego: „godłach i barwach Rzeczypospolitej Polskiej”. W art. 1, pkt. 3 tejże ustawy za barwy narodowe uznano kolory biały i czerwony umieszczone na fladze w podłużnych pasach równoległych, z których górny jest biały, dolny zaś – czerwony. Stosunek boków (szerokości do długości) flagi ustalono na 5:8. Proporcje te obowiązują do dziś. Określenie „flaga państwowa” pojawiło się dopiero w roku 1938, w obwieszczeniu prezesa Rady Ministrów w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu rozporządzenia prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych [37]. Po II wojnie światowej kwestię wyglądu flagi państwowej regulowały – wspomniane wcześniej – dekret z 1955 r. i ustawa z 1990 r. Nie wprowadziły one istotnych zmian do używanej uprzednio flagi [38]. Na przestrzeni wieków używano w Polsce na chorągwiach i sztandarach różnych odcieni czerwieni [39]. Ustawa o barwach narodowych i herbie z 1919 r. nic nie wspomina o odmianie czerwieni. Urzędowa broszura ze wzorami flag i bander wydana w 1921 r. przez Ministerstwo Spraw Wojskowych, a opracowana przez Stanisława Łozę, przedstawia flagę polską z czerwienią w odcieniu karmazynu [40]. W rozporządzeniu prezydenta Rzeczypospolitej z 1927 r. sprecyzowano, że czerwień ma mieć odcień cynobru, czyli zgodny z regułą heraldyczną. Nowy odcień czerwieni (określony naukowo przy pomocy współrzędnych trójchromatycznych barw) wprowadziła ustawa o godle, barwie i hymnie PRL z 1980 r. Dokładny wygląd flagi polskiej z obowiązującym aktualnie odcieniem czerwieni przedstawiono w załączniku nr 2 do wspomnianej ustawy [41]. Ponieważ istniejący stan prawny zakazywał obywatelom używania flagi państwowej poza dniami ustanowionych świąt państwowych (a niektóre interpretacje prawne dowodziły, że w takich przypadkach użytkownicy flag narażeni być mogą nawet na sankcje karne), w 2004 r. wprowadzono zmiany w ustawie z 1980 r. Ustawa z dnia 20 lutego 2004 r. o zmianie ustawy o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej z 31 stycznia 1980 r. (z późniejszymi zmianami) [42] stanowi, że „każdy ma prawo używać barw Rzeczypospolitej Polskiej w celu podkreślenia znaczenia uroczystości, świąt lub innych wydarzeń”. Jednocześnie zaznacza się, że otaczanie symboli państwowych (Orła Białego, barw biało-czerwonych i „Mazurka Dąbrowskiego”) czcią i szacunkiem jest prawem i obowiązkiem każdego obywatela Rzeczypospolitej oraz wszystkich organów państwowych, instytucji i organizacji. Ustawa z 2004 r. ustanowiła też dzień 2 maja „Dniem Flagi Rzeczpospolitej Polskiej”, z tym, że nie jest to święto, z którym łączy się dzień wolny od pracy [43]. Do najważniejszych intencji – które przyświecały idei ustanowienia Dnia Flagi Polskiej – należy potrzeba uzupełnienia dość skąpej wiedzy naszego społeczeństwa na temat historii symboli ojczystych. Dzień Flagi w założeniu ma mieć charakter edukacyjny i ma służyć propagowaniu polskich symboli państwowych i narodowych. Powinien być obchodzony bez zbędnego patosu, ale w duchu patriotycznym [44]. Ustawa z 1919 r. oraz kolejne ustawy i dekrety ustanawiają – również nazywaną państwową – flagę biało-czerwoną z herbem pośrodku pasa białego. Zmieniał się zakres jej użycia. Obecnie flaga ta używana jest przez polskie przedstawicielstwa dyplomatyczne, urzędy konsularne oraz inne oficjalne przedstawicielstwa, misje i delegacje za granicą. Jest to również bandera polskich statków morskich i flaga kapitanatów (bosmanatów) portów. Flaga państwowa z godłem Rzeczypospolitej Polskiej podnoszona jest także na cywilnych lotniskach i lądowiskach oraz przez cywilne samoloty komunikacyjne podczas lotów za granicą. Używanie za granicami kraju flagi biało-czerwonej z orłem przyczynia się do powstawania wątpliwości, zwłaszcza wśród cudzoziemców, co do faktycznego wyglądu flagi Polski. W polskim ustawodawstwie flagą państwową nazwano bowiem zarówno flagę biało-czerwoną, jak i biało-czerwoną z herbem. Weksylolog Alfred Znamierowski jest zdania, że flagę biało-czerwoną winno się oficjalnie nazwać „narodową”, gdyż od wielu lat jest symbolem narodowym i mieli prawo używać jej wszyscy Polacy. Flaga biało-czerwona z herbem winna stać się „flagą państwową” w pełnym tego słowa znaczeniu, czyli powinna być flagą urzędów i instytucji państwowych w kraju i symbolem państwa polskiego na arenie międzynarodowej [45]. Z kolei, specjalista z zakresu nauk pomocniczych historii, Józef Szymański uważa, że flaga państwa winna być „jedna i zgodna z zasadami weksylografii. Państwo nie może być symbolizowane inną flagą za granicą, a inną w kraju” [46]. Polska jest jedynym państwem na świecie, w którym są dwie flagi państwowe [47], lecz oficjalnie nie ma flagi narodowej. Jeśli w danym państwie istnieje jedna flaga, której mogą używać zarówno władze i instytucje państwowe, jak i obywatele oraz instytucje prywatne, jest to flaga państwowa. Jednakże prawodawstwo wielu państw rozróżnia flagę „państwową” od „narodowej” [48]. Różnica polega na tym, że flagi narodowej może używać (przy respektowaniu określonych reguł) każdy obywatel państwa, podczas gdy flaga państwowa – z założenia – służy do celów oficjalnych. Posługiwanie się nią jest prawnie zastrzeżone przede wszystkim dla instytucji i urzędów państwowych. Obie flagi różnią się od siebie zwykle tym, że na państwowej umieszcza się herb państwa (lub niektóre charakterystyczne jego detale), podczas gdy flagi narodowe są proste, bez herbu [49]. Ponieważ flaga polska jest biało-czerwona, zgodnie z regułami heraldyki, pas biały ma zawsze pierwszeństwo. Musi być umieszczony po lewej stronie, gdy flagę zawiesza się pionowo, lub gdy robi się dekoracje z flag udrapowanych. Zasadę tę przypomina art. 4 (w pkt. 2) ustawy z 1980 r. Ustawa ta, po zmianach z 2004 r., w art. 16 stanowi też, że symbole Rzeczypospolitej Polskiej nie mogą być umieszczane na przedmiotach przeznaczonych do obrotu handlowego. Na przedmiotach takich dozwolone jest jedynie umieszczanie godła lub barw Rzeczypospolitej Polskiej w formie stylizowanej lub artystycznie przetworzonej. Obowiązująca w Polsce etykieta flagowa nakazuje, aby pośród flag innych państw flaga polska zajmowała miejsce honorowe [50]. Nie powinno się jednak jej umieszczać wyżej od flag innych państw. Wprowadzenie w Polsce – wzorem niektórych innych państw - Dnia Flagi i jego obchodzenie w duchu patriotycznym przyczyni się do propagandy ojczystych symboli państwowych i narodowych. Niewątpliwie pewnej korekty ustawodawstwa wymaga sprawa błędnego nazywania herbu godłem państwowym. Uregulowań wymaga także kwestia dwu flag państwowych – i zakresu ich używania – a brak w odnośnych aktach prawnych określenia „flaga narodowa”. Streszczenie Mający ponad siedemsetletnią tradycję herb Polski – Orzeł Biały w koronie, w czasach komunistycznych został uszczerbiony przez pozbawienie orła korony. Po przemianach społeczno-politycznych w Polsce w 1989 r. przywrócono koronę na głowę Orła Białego, a dokładny wzór herbu (po ożywionych dyskusjach sejmowych i prasowych) przyjęto w 1990 r. Uznano, że herbem państwowym powinien pozostać wzór z 1927 r., po niewielkich poprawkach stylistycznych. Korekty ustawodawczej wymaga jednak sprawa błędnego nazywania herbu godłem państwowym. Znane od wieków barwy herbu – biel orła i czerwień tarczy herbowej uznano za barwy narodowe ponad dwieście lat temu, a uchwałę w tej sprawie podjęto w 1831 r. Ustawa Sejmu z 1919 r. o godłach i barwach Rzeczypospolitej Polskiej uznaje za barwy narodowe biel i czerwień umieszczone na pasiastej fladze. Ustawa ta potwierdza hierarchię kolorów i ustala rozmiary flagi (5:8). Kolejne dekrety i ustawy praktycznie tylko precyzowały odcień czerwieni. W 2004 r. ustanowiono dzień 2 maja Dniem Flagi Rzeczpospolitej Polskiej. Problemem wymagającym uregulowań prawnych jest istnienie dwu „flag państwowych”, a brak oficjalnie uznawanej „flagi narodowej”. Dr Jerzy Wrona Zakład Geografii Ekonomicznej, Uniwersytet Ekonomiczny, Kraków Artykuł powyższy został opublikowany z niewielkimi zmianami w czasopiśmie „Studia Historyczne”, 2008, nr 3-4, s. 343-353. Przypisy [1] Powszechnie znane podanie wywodzi nasze godło od orłów mających swe gniazda w dzisiejszym Gnieźnie. Miejsce to, jako spokojne i bezpieczne wybrał na siedzibę swego plemienia Lech – legendarny twórca państwa polskiego. Czerwone pole naszego herbu tłumaczy się faktem, że Lech zobaczył białego (srebrzystobiałego) orła na tle zachodzącego słońca, na purpurowym niebie. Takie jest prawo legendy, logika podpowiada jednak, że sylwetka ptaka widocznego na tle słońca byłaby czarna, a nie biała. [2] Prace naukowe i popularno-naukowe dotyczące genezy Orła Białego w historiografii polskiej XIX i XX w. są dość liczne. Zestawił je L. Pudłowski w opracowaniu Wybrane piśmiennictwo dotyczące Orła Białego, będącym częścią monumentalnej pracy: Orzeł Biały – 700 lat herbu Państwa Polskiego (red. Kuczyński, Arx Regia, Warszawa 1995), która ukazała się z okazji wystawy na Zamku Królewskim w Warszawie (26 czerwca – 15 października 1995 r.). Cytowana praca zawiera ponadto trzy inne znaczące opracowania dotyczące Orła Białego: Z. Piecha Wokół genezy Orła Białego jako herbu Królestwa Polskiego, Kuczyńskiego Treści i funkcje Orła Białego, P. Mrozowskiego O stylizacji Orła Białego w sztuce polskiej. W tym czasie ukazała się też praca Orzeł Biały. Herb Państwa Polskiego (red. Kuczyński, Wyd. DiG, Warszawa 1996), zawierająca materiały z sesji naukowej odbytej w dniach 27-28 czerwca 1995 r. na Zamku Królewskim w Warszawie. W pracy Orły nasze. Orzeł Biały w zbiorach Biblioteki Jagiellońskiej (red. M. Rokosz, Tow. Autorów i Wydawców Prac Naukowych Universitas, Kraków 1996) na uwagę zasługuje artykuł Z. Piecha Zarys dziejów i symbolika Orła Białego. Nieco wcześniej ukazało się też opracowanie H. Andrulewicza Geneza Orła Białego jako herbu Królestwa Polskiego („Studia Źródłoznawcze” t. XIII, PWN, Warszawa-Poznań 1968). Z najnowszych pozycji dotyczących tej tematyki należy wymienić, solidnie udokumentowaną, pracę A. Jaworskiej Orzeł Biały. Herb Państwa Polskiego (Wyd. DiG, Warszawa 2003). [3] A. Znamierowski, Insygnia, symbole i herby polskie, Świat Książki, Warszawa 2003, s. 113. [4] S. Russocki, Kuczyński, J. Willaume, Godło, barwy i hymn Rzeczypospolitej, Warszawa, Wiedza Powszechna, 1970, s. 46 [5] S. Russocki, i in., op. cit. s. 46. [6] W. Lisowski, Sercu bliskie. Polskie symbole narodowe. Grób Nieznanego Żołnierza, Warszawa, WSiP, 1987, s. 14,15. [7] Kuczyński, Orzeł Biały w Warszawie, Warszawa, Instytut Historii PAN, 1993, s. 10-20. [8] Kuczyński, Orzeł Biały w Warszawie, op. cit., s. 24. [9] A. Znamierowski, Stworzony do chwały, Warszawa, Editions Spotkania, 1995, s. 89. [10] Orzeł Biały. Godło państwa polskiego, opr. M. Woźniakowa, Warszawa, Wydawnictwo Sejmowe, 1995. [11] Dziennik Ustaw RP, nr 69 z 28 VIII 1919 r., poz. 416. [12] Ustawa nie ustaliła szczegółów rysunku orła państwowego, oczekując w tej kwestii wniosków Ministerstwa Sztuki i Kultury (M. Opałek, Białe Orły. Rzecz o godle i barwach państwa polskiego, Nakł. Red. „W obronie Ojczyzny”, Lwów 1921, s. 20). [13] Dziennik Ustaw RP, nr 115 z 28 XII 1927 r., poz. 980. Nowy wzór godła wszedł w życie z dniem 28 marca 1928 r. (M. Ruszczyc, Opowieść o Orle Białym, Inst. Wyd. „Nasza Księgarnia”, Warszawa 1981, s. 45). [14] Czem powodowałem się przy projektowaniu obecnego godła państwowego. Wywiad z prof. Zygmuntem Kamińskim, „Sztuka Złotnicza, Zegarmistrzowska, Jubilerska i Rytownicza”, 1928, nr 4, s. 56 [za:] W. Drelicharz, Z. Piech, Dawne i nowe herby Małopolski, Tow. Naukowe Societas Vistulana, Polskie Tow. Heraldyczne Oddział w Krakowie, Kraków 2004, s. 78. [15] Kuczyński, Treści i funkcje Orła Białego, [w:] Orzeł Biały – 700 lat..., op. cit. s. 40. [16] Zawiązana w czasie II wojny światowej w Związku Radzieckim I Dywizja Piechoty im. Tadeusza Kościuszki za swój znak przyjęła orła bez korony, wzorowanego na wizerunku z grobowca (z 1825 r.) Władysława Hermana w katedrze płockiej (według projektu Zygmunta Vogla). Autorką projektu „orzełka kościuszkowców” była Janina Broniewska. [17] J. Rolicki, Edward Gierek, przerwana dekada, Warszawa, Polska Oficyna Wydawnicza BGW, 1990, s. 88. [18] Znaki państwowe naszych bliższych i dalszych sąsiadów – tzw. krajów demokracji ludowej miały szereg elementów nawiązujących do symboliki komunistycznej. Przykładowo, pięcioramienna czerwona gwiazda widniała w herbach Albanii, Bułgarii, Czechosłowacji, Jugosławii, Rumunii i Węgier. Herby (poza czechosłowackim) powyższych państw, ponadto herb NRD, posiadały też – wzorowany na herbie ZSRR – wieniec z kłosów zbożowych. [19] A. Znamierowski, Stworzony do chwały, op. cit., s. 99 [20] Dziennik Ustaw PRL, nr 47 z 31 XII 1955 r., poz. 314. [21] Dziennik Ustaw RP, 1956, nr 3, Londyn. [22] Dziennik Ustaw PRL, nr 7 z 11 III 1980 r., poz. 18. [23] Dziennik Ustaw RP, nr 75 z 31 XII 1989 r., poz. 444. [24] A. Ajnenkiel, T. Cegielski, S. K. Kuczyński, L. Pudłowski: Orzeł z koroną czy bez? [Stanowisko Polskiego Towarzystwa Historycznego i Polskiego Towarzystwa Heraldycznego w sprawie polskiego godła państwowego], „Polityka”, 1989, nr 8. [25] Kuczyński, Orzeł Biały w Warszawie, op. cit,. s. 45-46. [26] Dziennik Ustaw RP, nr 10 z 22 II 1990 r., poz. 60. [27] Choć z heraldycznego punktu widzenia wizerunek Orła Białego umieszczony na tarczy winno nazywać się herbem, w polskich aktach ustawodawczych mówi się o „godle”. Błąd ten pojawił się po raz pierwszy w art. 103 Konstytucji PRL z 1952 r. [28] Orzeł Biały – 700 lat herbu Państwa Polskiego, red. Kuczyński, Warszawa, Arx Regia, 1995, s. 42. [29] Orzeł Biały. Herb Państwa Polskiego. Materiały..., op. cit., s. 12-14. [30] T. Pietras, Znak zwycięskiego orła, „Mówią Wieki”, 2001, nr 9, s. 6. [31] Zapoczątkowany w 1992 r. narodowy program „Ochrona orłów i innych rzadkich gatunków ptaków drapieżnych” realizowany jest po to, aby „orzeł z godła nie pozostał tylko malowanym ptakiem”. [32] S. Russocki i in., op. cit., s. 93. [33] Czerwiec (czerwiec polski - Porphyrophora polonica) rozwija się na korzeniach rośliny zwanej czerwcem trwałym (Scleranthus perennis) - niepozornej byliny terenów piaszczystych. Według niektórych zoologów i lingwistów kolor czerwony i miesiąc czerwiec (pora zbioru) zawdzięczają nazwę właśnie czerwcom. Larwy tego owada strzepywano z korzonków czerwca i zalewano wrzątkiem. Następnie suszono je i rozcierano na miazgę lub mielono. Proszek rozpuszczano w kwasie żytnim (dla usunięcia tłuszczu) i gotowano wraz z przędzą (tkaniną), po czym przemywano ją zimną wodą. Barwnika tego używało powszechnie farbiarstwo słowiańskie, zwłaszcza na Mazowszu, w Wielkopolsce i na Rusi (odtąd właśnie zwaną Czerwoną). Ten sposób pozyskiwania barwnika czerwonego znany był na znacznie większym obszarze Europy – od Renu po Ural. A. Brückner (Encyklopedia Staropolska, t. I, potwierdza, że „od tego barwnika wyszedł ulubiony kolor narodowy czerwony”. Po odkryciu Ameryki, w innych krajach do farbowania tkanin używano również - zwłaszcza w XVII i XVIII w. – koszenili. Jest to znacznie mocniejszy od czerwca barwnik otrzymywany z pluskwiaków koszenila (Dactylopus coccus), należących do nadrodziny czerwców. Żyją one na opuncjach w Meksyku, wprowadzono je do hodowli w Hiszpanii ( Analiza elementów geograficznych i ich symboliki na flagach i w herbach państw współczesnego świata, Wyd. Akademii Ekonomicznej w Krakowie, Kraków 2002, s. 36; A. Zausznica, Nauka o barwie, PWN, Warszawa 1959, s. 444). [34] S. Russocki i in., op. cit., s. 155. [35] Z. Piech, Zarys dziejów i symbolika Orła Białego [w:] Orły nasze...op. cit., s. 37. [36] A. Znamierowski, Stworzony do chwały, op. cit., s. 206. [37] Dziennik Ustaw RP, 1938, nr 2, poz. 8. [38] Wprawdzie w tekście dekretu z 1955 r. podano błędnie, że stosunek szerokości do długości boków flagi wynosi 3:8, lecz błąd ten sprostowano 3 miesiące później (Dz. U. PRL, nr 7 z 20 marca 1956 r., poz. 43). [39] A. Chmiel: Barwa i chorągiew polska, Nakł. Tow. Miłośników Historyi i Zabytków Krakowa, Kraków 1919, s. 20. [40] S. Łoza, Godło i barwy Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1921. [41] A. Znamierowski, Stworzony do chwały, op. cit., s. 214. [42] Dziennik Ustaw RP, z dnia 26 III 2004 r., nr 49, poz. 467. Tekst jednolity ustawy z 31 stycznia 1980 r. o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej oraz o pieczęciach państwowych ukazał się w Dzienniku Ustaw RP z 2005 r., nr 235, poz. 2000. [43] W trakcie ścieżki legislacyjnej Senat postulował, aby święto państwowości polskiej nosiło nazwę „Dnia Orła Białego”, ostatecznie Sejm jednak zdecydował , że będzie to „Dzień Flagi”. [44] Dzień Flagi obchodzony jest w wielu krajach świata, w Stanach Zjednoczonych (14 VI), Rosji (22 VIII), Uzbekistanie (18 XI), Turkmenistanie (19 II), Australii (3 IX), Argentynie (20 VI), Szwecji (6 VI) i innych krajach skandynawskich [45] A. Znamierowski, Stworzony do chwały, op. cit., s. 208. [46] J. Szymański, Herb, chorągiew, flaga, pieczęć, hymn. Znaki Państwa, „Rzeczpospolita, 1990, nr 213, s. III. [47] Podczas imprez sportowych, zwłaszcza rangi międzynarodowej, kibice polscy, tak w kraju, jak i za granicą – obok „zwykłych” flag biało-czerwonych – często używają flag biało-czerwonych z herbem, jako „dostojniejszych”. [48] Flagi narodowe mogą posiadać też narody (narodowości) bez własnej państwowości. Przykładem takiej flagi jest flaga Szkocji, natomiast flaga Wielkiej Brytanii (Union Jack) jest państwową. [49] Przykładem może być flaga Austrii: narodowa – pasy czerwono-biało-czerwone; państwowa – pośrodku płachty flagi czarny jednogłowy orzeł ze złotą koroną. Flaga państwowa Danii różni się od narodowej tym, że posiada spiczaste końce (tzw. jaskółczy ogon). [50] Przykładowo, jeśli polska flaga znajduje się wśród 3 lub 5 flag innych, powinna być umieszczona pośrodku. Jeśli liczba flag jest parzysta, polska zajmuje pierwszą pozycję od lewej strony. Gdy należy wywiesić dwie polskie flagi, powinno się je umieścić na początku i na końcu szeregu flag (A. Bebłowski, Zasady etykiety flagowej, Wyd. PTTK „Kraj”, Warszawa 1985; A. Znamierowski, Stworzony do chwały, op. cit., s. 209). Podobne zasady etykiety flagowej stosuje się w większości innych krajów, zwłaszcza europejskich (P. Exner, P. Fojtik, Z. Svoboda, Vlajky, prapory a jejich použivani. Zakladni pravidla pro vyvešovani vlajek na uzemi Česke Republiky, Libea, Liberec, 2004; Our Flag, Government Printing Office, Washington 1989). Z kwestią poszanowania flagi państwowej wiąże się też problem, jak pozbyć się zniszczonej flagi. Na to jest tylko jeden sposób – tkaninę flagową należy spalić, ale nie publicznie.

poziomo paski żółto-niebiesko-czerwona flaga narodowa. Jego stosunek szerokości do długości wynosi 2 do 3. lokalna opozycja wobec hiszpańskich rządów w dzisiejszej Kolumbii rozpoczęła się 20 lipca 1810 roku w Bogocie. Bunt wkrótce rozprzestrzenił się na Kartaginę, dolinę Cauca i Antioquia.

Symbole państwowe są nie tylko wyrazistymi znakami kraju, do którego należą. Zmieniając główne atrybuty, możesz śledzić, co wydarzyło się w danym kraju w danym okresie historycznym, i zrozumieć, z czego ludzie są dumni i cenić. Na przykład Holland, którego flaga i herb wyraźnie pokazują, że jest to typowy europejski kraj. Oznacza to, że jeśli spojrzysz na wszystkie flagi i herby różnych krajów świata, zobaczysz, że symbolika Holandii jest podobna do symboliki innych krajów europejskich - Finlandii, Czech, Szwajcarii, Belgii itp. I wcale nie przypomina symboli państwowych Kuby, Salwadoru, Peru lub, powiedzmy, Urugwaj. Jak działa flaga Holandii Flaga Holandii jest czerwono-biało-niebieska tricolor. Należy zauważyć, że poziome flagi trójkolorowe są rozproszone po całym świecie. Istnieje w sumie 55 flag stanu z trzema poziomymi paskami, ale tylko 13 z nich to "czysty" tricolor, to znaczy, że nie mają dodatkowych symboli i obrazów. Większość z tych państw, 9 na 13, ma charakter europejski. Podobne flagi mają wiele krajów europejskich, takich jak Rosja i Holandia. Flaga Holandii jest czerwona, biała i niebieska, a Rosja - biała, niebieska i czerwona. Istnieje proste wytłumaczenie tego faktu: pewnego razu Imperium Rosyjskie pożyczyło flagę od holenderskiej floty za swoje statki, zmieniając jedynie kolejność kolorów, a później stało się państwowym. Oprócz Rosji flaga Holandii jest podobna do flagi Luksemburga (czerwono-biało-niebieska) i Francji (niebiesko-biało-czerwona pionowa tricolor). Historia flag Jakie symbole państwowe są przyjęte w kraju takim jak Holandia? Flaga Holandii zmieniła się na kilka stuleci zgodnie z ważnymi zmianami politycznymi. Pierwsza wersja pojawiła się w 1573 roku. Było to płótno w poziome pasy: niebiesko-białe, na cześć munduru wojskowego hrabstwa Orange, i pomarańczowe, jak dynastyczny kolor królewskiej dynastii Orange. Pierwsza opcja nie była tricolor - wszystkie kolory zostały powtórzone dwa, a czasem trzy razy. Oficjalnie flaga trzech poziomych pasków (pomarańczowy, biały i niebieski) stała się symbolami państwowymi Unii Utrechckiej w 1579 roku. Nie zmieniła się w 1581 r. Po ogłoszeniu przez Holandię niepodległości. Flaga najwyższego organu legislacyjnego Holandii, Stanów Zjednoczonych, jest czerwonym płótnem ze złotym lwem atakującym. W 1599 r. Pomarańczowo-biało-niebieska flaga stała się oficjalna, a wszystkie statki państwowe, w tym statki handlowe, powinny ją podnieść. Ale kolor pomarańczowy okazał się niepraktyczny: wypalił się i był słabo widoczny w morzu. I kolor pomarańczowy Flaga Holandii została zmieniona na czerwoną. W 1937 r. Dokonano ostatnich zmian: zatwierdzono proporcje długości i szerokości (6: 9), a niebieski zastąpiono kobaltem. Na pamiątkę pomarańczowego koloru i złożenia hołdu Williamowi Orangeowi tradycyjnie podnoszono pomarańczową chorągiewkę nad flagą. Inne flagi Holandii Holandia, której flaga jest zwykłym tricolor, składa się z kilku prowincji, a każda z nich ma własną flagę: - Gelderland - niebiesko-żółto-czarny tricolor. - Groningen - płótno dzieli się na cztery części: zielony krzyż, dwie części są pomalowane na niebiesko, dwie - na czerwono. - Drenthe - flaga białych i czerwonych poziomych pasów, na centralnym białym pasku znajdują się trzy pięcioramienne czerwone gwiazdy, czarna stylizowana wieża i trzy kolejne gwiazdy. - Zelandia - poziome faliste linie naprzemienne, 4 niebieskie i 3 białe, w centrum - herb prowincji. - Limburg - poziome pasy o proporcjach 2: 1: 2, kolory - biały, niebieski i żółty, obraz czerwonego lwa atakującego. - Overijssel - poziome pasy w następującej kolejności: czerwona, żółta, niebieska falista, żółta, czerwona. - Holandia Północna - żółto-czerwono-niebieski tricolor. - Północna Brabancja - 24 przemienne czerwone i białe kwadraty (4x6). - Utrecht - płótno jest podzielone poziomo na biało-czerwoną połowę, w części białej znajduje się czerwony kwadrat podzielony białym krzyżem. - Flevoland - poziome niebieskie i zielone pasy o tym samym rozmiarze są oddzielone wąskim żółtym paskiem (najpierw falującym, potem prostym). W lewym górnym rogu znajduje się stylizowany wizerunek białej lilii. - Fryzja - niebieskie płótno jest podzielone przez trzy białe paski po przekątnej, na jasnych paskach - liście lilia wodna czerwony kolor. - Południowa Holandia: żółte płótno z czerwonym lwem atakującym. Lub w uproszczonej wersji - żółto-czerwono-żółty tricolor. Herb Co to jest herb Holandii? Ten kraj ma tylko jedną flagę, ale są trzy emblematy: duży (pełny), średni i mały. Wszyscy przedstawiali tego samego złotego lwa. Na małym herbie znajduje się minimum szczegółów - na niebieskiej tarczy usłanej złotymi gontami - złoty lew w koronie, z mieczem w jednej łapie i strzałami w drugiej. Na dużym - sama tarcza jest trzymana przez dwa złote lwy, tarcza zwieńczona jest koroną, a poniżej na niebieskiej wstążce napisany jest dział bojowy Williama of Orange - JE MAINTIENDRAI, co oznacza "wstrzymuję się". Każda prowincja Holandii ma również swój herb, z których każdy ma wizerunek lwa (y). Wyjątek - Groningen, na którego herbie są przedstawione czarne podwójny orzeł i tarcza wspierająca orły.

Pobierz tę ilustrację wektorową Flaga Szlezwikuholsztynu Niebieskobiałoczerwona I Krzyż Wyborczy teraz. Szukaj więcej w bibliotece wolnych od tantiem grafik wektorowych iStock, obejmującej grafiki 2022, które można łatwo i szybko pobrać.

24 lutego 1918 roku zwolennicy niepodległej Estonii przez jeden dzień triumfowali. Na Długim Hermannie w pałacu Toompea zawisła wyświęcona jeszcze w XIX wieku niebiesko-czarno-biała flaga. Rada Starszych Maapäevu ogłosiła powstanie demokratycznej suwerennej Republiki Estońskiej, w granicach etnograficznych i historycznych. To było w Tallinnie. Dzień wcześniej niepodległość kraju proklamowano w teatrze "Endla" w Parnawie, zaś później przez estońskie miasta przeszedł "festiwal niepodległości". Opr... Widzisz tylko 3% artykułu, pozostałe 97% dostępne jest dla prenumeratorów Przeglądu Bałtyckiego. Zamów prenumeratę w wariancie Patron lub Przyjaciel, aby móc przeczytać cały artykuł. Prenumerując Przegląd Bałtycki wspierasz jego rozwój! Wybierz i zamów już od 1 zł! Jeśli jesteś prenumeratorem, zaloguj się korzystając z poniższego formularza. NEWSLETTER Zapisz się na newsletter i otrzymaj bezpłatną 30-dniową prenumeratę Przeglądu Bałtyckiego!

Co to za flaga biało niebiesko czerwona? Flaga Chorwacji składa się z trzech poziomych pasów: czerwonego, białego i niebieskiego. Po środku flagi usytuowany jest chorwacki herb. Co oznacza biało czarna flaga LGBT? Co to jest za flaga czarno czerwona? Kolor czarny symbolizuje ukraińską ziemię, a czerwony krew przelaną za Ukrainę. Na naszej planecie znajduje się ponad 250 państw, z których każde ma swoją flagę. Zazwyczaj składa się z pasków lub innych figur geometrycznych w różnych kolorach, symbolizuje coś ważnego dla kraju. Ale ponieważ wiele państw, flagi czasami powtarzają się nawzajem. Na przykład, niebiesko-żółto-czerwona flaga, do kogo on należy? Na to pytanie może być co najmniej dwie się wzięły te flagiTradycja powstała kilka wieków temu i sięga swoimi korzeniami do czasów morskich mocarstw. Kolorowe tkaniny flag stopniowo przeniósł się z morskich statków na ląd portów, a następnie – do całych państw. Prawdopodobnie pierwszym krajem, заимевшей swoją flagę, była Holandia (Holandia), którego morskiej i molo rybackie były najpotężniejszymi w XVII-XVIII wieku. W tym samym czasie pojawił się standard użytkowania prostokątnej formy do tkaniny flagi. Stopniowo tradycja rozprzestrzeniła się na wszystkie kraje świata. Pierwszymi złożoną z flagami największe mocarstwa. A potem i byłych kolonii, uzyskując niepodległość, zaczęli wybierać sobie symbole ponieważ niepodległych państw i terytoriów samorządowy stawało się z każdą dekadą więcej, to i tworzenie oryginalnego znaku stawało się coraz bardziej trudne zadanie. W końcu flagi wielu krajów świata okazały się podobne do siebie. A niektóre w ogóle ledwo można odróżnić. Na przykład, niebiesko-żółto-czerwona flaga pionowa. Okazuje się, że stosuje się go dwa kraje na świecie: Rumunia i niewielka różnica jednak jest: tricolor Dzieci różni się ciemniejszym odcieniem niebieskiego paska. Co do reszty flagi są takie flagi RumuniiRumuński symbol został po raz pierwszy zatwierdzony 26 czerwca 1848 roku, a używany – podczas Wołoskiego powstania w 1821 roku. Flaga niebiesko-żółto-czerwony ma dość starożytne pochodzenie. Zdaniem wielu historyków, te trzy kolory odgrywały ważną rolę w rumuńskiej heraldyce XV-XVI wieku, w czasach panowania Stefana Wielkiego i Mihai etapy rozwoju psychiki w филогенезеRozwój psychiki w филогенезе charakteryzuje się kilkoma etapami. Rozważmy dwie główne historie związane z tym - to historyczny rozwój, obejmującego miliony lat ewolucji, historię rozwoju różnych gatunków organizmów to jest gronkowiec i metody jego leczeniaWielu w swoim życiu miał do czynienia z zakażeniem gronkowca. Dlatego konieczne jest posiadanie pełnej informacji o tej chorobie, aby w pełni zrozumieć, co dzieje się w organizmie. Więc co to jest gronkowiec? To bakterie, lub jedną z ich odmian, z kt...Co studiuje morfologia Przed podjęciem się, że studiuje morfologia, należy zauważyć, że sam studiuje ten dział gramatyki. Tak, morfologia studiuje słowo jako część mowy, a także sposoby jego edukacji, jego formy, struktury i gramatyki wartości, a także poszczególne j...Zastanawiający jest fakt, że początkowo pasy flagi umieszczone poziomo. To było robione na wzór flagi Francji, który stał się bardzo popularny w Europie po Wielkiej rewolucji francuskiej. Z tego powodu nowa flaga stała się symbolem rewolucyjnych przemian w Rumunii. Wartości kolorowe paski zostały zainstalowane następujące: niebieski ó wolność, żółty ó sprawiedliwość, czerwony ó braterstwo. Od 1867 roku, znajdowały się już nie poziomo, jak w języku francuskim standardowym przypadku zagrał, a w pionie. To stawało się symbolem zjednoczenia trzech ziem ó Wołoszczyzny, Mołdawii i Bukowiny ó w jedno państwo. W ten sposób flaga niebiesko-żółto-czerwony stał się łączyć kolory heraldyczne tych tym konwersji flagi nie zabraknie: z 1867 w 1989 roku w centrum flagi był socjalistyczny herb, który został zniesiony w trakcie rewolucji i obalenia dyktatury Ceausescu. Flaga niebiesko-żółto-czerwony z wyciętym z niego herbem stał się symbolem tych wydarzeń. Nowoczesny wariant rumuński sztandaru staje się w końcu 1989 flagi DzieciTa środkowo-afrykański kraj uzyskał niepodległość w 1958 roku, a wcześniej była kolonią Francji. Ciekawe, że dwa pierwsze lata nowego państwa nadal oficjalnie używana flaga byłej metropolii ó francuski tricolor. Następnie zostały zaproponowane projekty nowego symbolu narodowego. Początkowo planowano użyć koloru wspólnego панафриканского flagi (czerwony, czarny, zielony), jednak od tego pomysłu postanowiono zrezygnować, ponieważ już ją wzięli do siebie innych byłych kolonii Francji. W rezultacie Republika Czadu zatwierdziła flaga niebiesko-żółto-czerwony, w którym pierwszy pionowy pasek symbolizuje wodę i nadzieję, druga ó słońce i piasek pustyni, a trzecia ó przelaną krew i jedność Ten sposób, podobieństwa flagi Rumunii i Dzieci spowodowane wpływem francuskim w różnych epokach. I choć kolorystyka flagi kraju europejskiego została wymyślona wcześniej afryki, obecnie działający wariant rumuński flagi zapanował na 30 lat później, więc prawnych roszczeń w krajach nie występuje. .

03e51gbwaf.pages.dev/114

03e51gbwaf.pages.dev/383

03e51gbwaf.pages.dev/101

03e51gbwaf.pages.dev/295

03e51gbwaf.pages.dev/378

03e51gbwaf.pages.dev/11

03e51gbwaf.pages.dev/256

03e51gbwaf.pages.dev/105

03e51gbwaf.pages.dev/98

flaga niebiesko czerwona z koroną