🧧 Motyw Nieszczęśliwej Miłości W Literaturze

W romantyzmie popularny był motyw nieszczęśliwej miłości. W Polsce najpopularniejszą kochanką była Maryla Wereszczakówna, postać autentyczna, która odrzuciła miłość Adama Mickiewicza i wyszła za bogatego hrabiego Wawrzyńca Puttkamera. Poeta rozpacz przelał w swoją twórczość. Przykładem mogą być „Dziady IV”.

Dziś Walentynki – coroczne święto zakochanych przypadające 14 lutego. Nazwa pochodzi od św. Walentego, którego wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest również tego w tym dniu jest wysyłanie listów zawierających wyznania miłosne często pisane wierszem. Miłość to zdecydowanie jeden z najczęściej podejmowanych tematów a przykłady wykorzystania motywu miłości w literaturze można mnożyć. Uczucie to przewija się przez kolejne epoki literackie, od Biblii (na przykład „Pieśń nad pieśniami”) przez kolejne mity greckie (mit o Orfeuszu i Eurydyce), po utwory średniowieczne (legenda o Tristanie i Izoldzie). W jakich jeszcze literackich historiach znajdziesz opisy miłości rodzącej się pomiędzy dwojgiem ludzi? Oto kilka najbardziej znanych z kart książek par: Aragorn i Arwena. Człowiek i półelfka z trylogii „Władca Pierścieni” J. R. R. Tolkiena. Arwena, jako półelfka była nieśmiertelna, ale daru wiecznego życia wyrzekła się z miłości do człowieka – Strażnika Północy i późniejszego króla Arnoru i Gondoru. Romeo i Julia. Tej pary nie trzeba chyba nikomu przedstawiać. Romeo i Julia to postacie najsłynniejszego dramatu Szekspira. Dwoje młodych ludzi pochodzących ze zwaśnionych rodów zakochuje się w sobie bez pamięci, co uruchamia lawinę zdarzeń prowadzącą do śmierci zakochanych. Romeo i Julia stali się symbolami gorącej miłości, której nic nie pokona, a ich losy okazywały się na przestrzeni wieków inspiracją dla kolejnych twórców. Barbara i Bogumił Niechcicowie. „Noce i dnie” to jedna z najbardziej znanych powieści Marii Dąbrowskiej, opisująca losy małżeństwa Barbary i Bogumiła, ich życie codzienne, troski i radości, a w tle również perypetie ówczesnego społeczeństwa. Lizzy Bennet i pan Darcy. „Duma i uprzedzenie” Jane Austen to powieść obyczajowa, która jednocześnie nie jest pozbawiona humoru. Największym zmartwieniem pani Bennet jest wydanie za mąż pięciu jej córek. Fabuła powieści skupia się na osobie Lizzy, drugiej w kolejności córki, błyskotliwej młodej dziewczyny, która poznaje zdystansowanego pana Darcy’ego. Stanisław Wokulski i Izabela Łęcka. Jedna z najsłynniejszych historii o nieszczęśliwej miłości w polskiej literaturze. Stanisław Wokulski, dysponujący dużym majątkiem kupiec, przedsiębiorczy i inteligentny mężczyzna zakochuje się w kobiecie spoza jego strefy – arystokratce Izabeli Łęckiej, która ostatecznie przyjmuje jego oświadczyny z powodów finansowych. Miłość jest motorem napędowym decyzji podejmowanych przez Wokulskiego, ale jednocześnie staje się dla niego źródłem cierpień. Justyna Orzelska i Jan Bohatyrowicz. Pozytywistyczna powieść Elizy Orzeszkowej „Nad Niemnem” to przede wszystkim pochwała pracy i życia w zgodzie z przyrodą. Justyna Orzelska jest szlachcianką, ale z powodu braku pieniędzy, żyje pod dachem krewnych – Korczyńskich. Ma za sobą nieudany związek, a jej dotychczasowe życie nie jest dla niej satysfakcjonujące, do momentu, w którym dziewczyna poznaje Jana Bohatyrowicza, mieszkańca lokalnego zaścianka, z którym się zaręcza, pomimo różnic społecznych. Źródło:

Tadeusz Gajcy Modlitwa żołnierska. Podmiot liryczny postrzega Marię jako łagodną matką Chrystusa. Jednak zmaganie z wojną zmusza do próśb o siłę, zmiłowanie, łaskę i błogosławieństwo. Walczący proszą o wysłuchanie wszystkich słów, które kierują do Matki Boskiej. Najbardziej zależy im na skutecznej walce: Różowe dni. Historia miłości Wertera i Lotty przypomina wiele innych romansów znanych z literatury, nie tylko romantycznej. Młodzieniec z miejsca poczuł uczucie do kobiety, gdy zobaczył ją po raz pierwszy w leśniczówce. Zafascynowała go nie tyko jej uroda, ale dobroć i opiekuńczość nad młodszym rodzeństwem i schorowanym ojcem. Po raz drugi spotkali się na balu. Wtedy to Werter przekonał się, że dziewczyna odwzajemnia jego uczucie, mimo że jest już prawie zaręczona z Albertem. Młodzieniec przeżywał wówczas najpiękniejsze chwile swojego życia. W listach do przyjaciela pisał: Przeżywam dni tak szczęśliwe, jakie Bóg chowa dla swych świętych (…) Jeszcze nigdy nie byłem szczęśliwszy, jeszcze nigdy moje odczuwanie natury, każdego kamyczka, każdej trawki, nie było pełniejsze i głębsze. Wkrótce okazało się, że Werter zakochał się bez pamięci. Nie tylko idealizował w myślach Lottę, ale nie mógł myśleć o niczym innym. Miłość stała się sensem jego życia. Sytuacja diametralnie się odmienia, gdy po sześciu tygodniach nieobecności powraca Albert. Młodzieniec zaczyna odczuwać zazdrość o ukochaną, lecz nie ma odwagi podjąć jakichkolwiek działań i usuwa się w cień. Targany emocjami nie potrafi znaleźć dla siebie miejsca. Wyjeżdża do innego miasteczka, a tam próbuje znaleźć ukojenie w pracy w poselstwie. Początkowo nie może przestać myśleć o Lotcie, aż wreszcie zdaje sobie sprawę, że nigdy nie będzie mógł być z nią. Postanawia zakończyć ten związek i wysyła do kobiety wiadomość o rozstaniu. Przez jakiś czas wydaje mu się, że uporał się z własnymi uczuciami i zapomniał o miłości. Jednak, gdy dowiaduje się o ślubie Lotty z Albertem, zdaje sobie sprawę, że nigdy nie przestał jej kochać. Burza uczuć odżyła w nim w jednej chwili. Z całego serca zazdrościł Albertowi: Ja jej mężem! O Boże, któryś mnie stworzył, gdybyś mi był zgotował tę szczęśliwość, całe me życie byłoby ciągłą modlitwą! Nie chce się pracować! Wybacz mi te łzy, wybacz mi moje daremne pragnienie! Nie może się powstrzymać i po dziesięciu miesiącach od rozstania powraca do domu Alberta i Lotty. Jego częste wizyty stają się z czasem kłopotliwe dla całej trójki bohaterów. Uczucia Wertera wobec Lotty zdają się być jeszcze silniejsze niż wcześniej. strona: - 1 - - 2 -Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij Motyw miłości i śmierci w literaturze. Miłość to najbardziej intensywne i najsilniejsze ludzkie uczucie, które od tysięcy lat stanowi niewyczerpaną inspirację dla rozmaitych pisarzy z całego świata. Z mniejszym lub większym natężeniem pojawia się w każdej epoce i jest jednym z najpopularniejszych tematów poruszanych w literaturze. ^{103. „Samotność, cóż po ludziach?” – najciekawsze Twoim zdaniem literackie portrety bohaterów skazanych na samotność z wyboru. Bohaterowie opisywani przez literaturę różnych epok, którzy nie byli rozumiani przez otoczenie, bardzo często doświadczali uczucia samotności. Myślę, że takiej samotności doświadczali przede wszystkim ci, którzy przerastali innych ludzi pod różnymi względami. Najczęściej inteligencją, wyobraźnią i predyspozycjami wodzowskimi. Niektórzy wybierali samotność, aby zrealizować ideę, która im przyświecała, i poświęcali jej całe swoje życie. Samotność, cóż po ludziach? Słowa te wypowiedział główny bohater III części Dziadów Adama Mickiewicza w Wielkiej Improwizacji. Konrad, filareta, zdaje sobie sprawę z tego, że jest równocześnie poetą, który siłą przeżyć i uczuć przerasta swoich towarzyszy więziennych. I dlatego czuje się nie zrozumiany i samotny. Pragnie dokonać sam wielkich rzeczy – przyczynić się do wyzwolenia umęczonej Ojczyzny. I tylko on – jego zdaniem – poeta, ma prawo domagać się tego od Boga. Godzi się więc na osamotnienie, wręcz skazuje na nie, ponieważ chce osiągnąć cel, który przed sobą postawił. Większość polskich bohaterów romantycznych to samotnicy z wyboru, którzy – właśnie dlatego, że przerastali otoczenie pod każdym względem – stawiali przed sobą wielkie cele. Kordian z dramatu Juliusza Słowackiego przypomina bardzo Konrada. Podobnie jak tamten, postanawia życie poświęcić wyzwoleniu Polski. Aby osiągnąć swój cel, godzi się z samotnością. W podziemiach katedry św. Jana liczy jeszcze na współpracę z innymi, ale wyniki głosowania uświadamiają mu, że został skazany na samotność z wyboru, w momencie kiedy zdecydował się na zabicie cara – króla Polski. Kiedy pełni służbę w przedpokoju monarchy, czuje się samotny i opuszczony przez wszystkich i być może również dlatego nie jest w stanie dokonać zabójstwa. Również przed śmiercią, na która został skazany, odczuwa Kordian głęboko swoje osamotnienie. Ale właśnie owa samotność, którą wybrał, spowodowała, że był w stanie skoncentrować się na jednym wybranym celu i jemu poświęcić całe swoje życie. Innym bohaterem, który doświadczył samotności wśród ludzi, był Jacek Soplica – ksiądz Robak z Pana Tadeusza Adama Mickiewicza. Początkowo był człowiekiem bardzo towarzyskim, miał licznych przyjaciół, znajomych i popleczników. Los jednak skazuje go na to, że zmuszony jest wybrać samotność. Po przeżyciu nieszczęśliwej miłości do Ewy i zabiciu Stolnika postanawia zrezygnować z życia świeckiego i wybiera życie samotne w zakonie bernardynów. Pragnie odpokutować za swoje winy i resztę życia poświęcić działalności patriotycznej. Z oddalenia kieruje tylko życiem i wychowaniem swojego jedynego syna Tadeusza, który dorasta w Soplicowie. Ksiądz Robak zdawał sobie z pewnością z tego sprawę, że samotność, którą wybrał, pozwoliła mu poświęcić się całkowicie działalności politycznej i patriotycznej. Następnym bohaterem, którego chciałabym przedstawić, jest hrabia Henryk z dramatu Krasińskiego Nie-Boska komedia. Przyczyną osamotnienia bohatera jest poetyckość jego natury, na którą został skazany przez los. Hrabia również wybiera samotność. Jako poeta czuje się nie zrozumiany przez żonę i rodzinę i dlatego ucieka w marzenia i świat poezji. Egoizm Hrabiego spowodował, że nie dostrzegł on duchowych cierpień żony, a później syna. Wybrał samotność, ponieważ sądził, że najbliżsi mu ludzie nie będą w stanie zrozumieć tego, czym jest dla niego poezja. Hrabia czuje się również wyobcowany, w momencie gdy podejmuje się przywództwa nad własną klasą – arystokracją. Pragnie bronić świata, w którym sam dostrzega wiele zła, co również wzmaga jeszcze jego osamotnienie. W końcu popełnia samobójstwo. Zupełnie innym, zdawać by się mogło, bohaterem, który skazał się na samotność wśród ludzi, był doktor Judym z powieści Stefana Żeromskiego Ludzie bezdomni. Był to młody człowiek, któremu udało się zdobyć wykształcenie i uciec od „rynsztokowego” życia, jakie wówczas pędzili ludzie z jego sfery. Nie bardzo potrafił znaleźć sobie właściwe miejsce w społeczeństwie. Wyobcowany ze środowiska proletariatu miejskiego, z którego się wywodził, z odrazą patrzył na życie ludzi z tych sfer. Ale choć współczuł biedakom, nie miał już z nimi wspólnego języka. Wejście w świat ludzi dobrze sytuowanych nie spełniło jego oczekiwań. Poznaje niewielką wartość moralną tego środowiska, egoizm i pogardę dla ludzi niżej stojących w hierarchii społecznej. Początkowo próbuje walczyć z oportunizmem i obojętnością ludzi bogatych, ale nie odnosi sukcesów. Nie znajduje zrozumienia najpierw w środowisku warszawskich lekarzy, zaś później u właścicieli Cisów. Dzięki swojej wrażliwości na krzywdę ludzką i chęci działania na rzecz najbiedniejszych, pozostaje do końca bezdomny i osamotniony. Jest więc Judym skazany na samotność dzięki własnej naturze, która nie pozwala mu pogodzić się ze złem tego świata. Wybiera życie w pojedynkę – bez żony i rodziny tylko dlatego, ażeby poświecić się dla innych. Odrzuca szczęście z ukochaną Joasią, by nie przeszkadzała mu w pracy społecznej. Myślę, że wszyscy bohaterowie, których opisałam wyżej, mimo iż żyli wśród ludzi, czuli się samotni i wyalienowani. Wszyscy oni zostali w jakiś sposób na ten stan skazani, dzięki sytuacji w jakiej się znaleźli lub naturze, którą obdarzył ich los. Świadomie często wybierali samotność, aby poświęcić się idei, którą uważali za najważniejszą. Dzięki temu większość z nich dokonała jednak czegoś w życiu i potrafiła skierować uwagę społeczeństwa w pożądanym przez siebie kierunku.}

Nieodwzajemniona miłość do Izabeli w pewnym stopniu zrujnowała lub w znacznym stopniu zmieniła życie Wokulskiego. Mógł być on sławnym uczonym, wielkim naukowcem, co dawałoby mu poczucie własnej godności oraz doprowadziłoby go do spełnienia swoich marzeń a tak poprzez niszczące go uczucie stał się osobą bogatą, szanowaną w

Nieszczęśliwa miłość jest czymś, co niezmiennie fascynuje artystów. Miłość szczęśliwa, spełniona wydaje się czymś banalnym. Bajkowa fraza „i żyli długo i szczęśliwie” nie oferuje gorących emocji, napięcia i konfliktu – a tym przecież żywi się literatura. Do bodaj najsłynniejszych tego typu dzieł zalicza się „Romeo i Julia” Williama Szekspira. Utwór ten uznawany bywa za wręcz wzorcowy przykład ujęcia gorącej miłości, będącej przy tym miłością tragiczną. Julia i Romeo, młoda para zakochanych, wywodzą się z dwóch zwalczających się rodzin. Familie Montekich i Kapuletich pozostają w nieustannym sporze, a w renesansowej Italii takie vendetty uchodzą za świętość. Mimo to miłość przekracza waśń rodową – para za wszelką cenę stara się być razem i bierze potajemny ślub. Jednak na skutek nieszczęśliwych zbiegów okoliczności Romeo bierze Julię za martwą i popełnia samobójstwo. Kobieta, gdy budzi się z czegoś, co nie było śmiercią, a spowodowanym miksturą transem, widzi martwego ukochanego i również odbiera sobie życie. Rody godzą się ze sobą, dostrzegając, że ich spory wiodły do zagłady młodych – jednak ich śmierci nie da się cofnąć. Tragizm losów Romea i Julii polega na tym, że miłość rozgrywa się miedzy osobami związanymi konwenansami społecznymi i obyczajowymi. Nieco inaczej wygląda sprawa z bohaterami „Świtezianki” Adama Mickiewicza. Tam młody myśliwy spotyka się z tajemniczą kobietą. Poprzysięga jej miłość, zdając sobie sprawę, że za niewierność czekają go straszne kary. Dochowaj, strzelcze, to moja rada:Bo kto przysięgę naruszy,Ach, biada jemu, za życia biada!I biada jego złej duszy! Kobieta postawia przetestować ukochanego i udaje się doń pod inną postacią (najprawdopodobniej jest bowiem leśną nimfą). Na jej widok Zapomniał strzelec o swej dziewczynie. Za tę zdradę czeka go przyobiecana kara – zostaje na tysiąc lat zaklęty w drzewo. Zdradzona kobieta wydaje się również cierpieć. Chociaż bowiem „pląsa po srebrnym jeziorze” to jest „znikomym cieniem”, podobnie jak strzelec. Niewierność jednego z kochanków doprowadza do nieszczęścia obojga. Kolejną wreszcie nieszczęśliwą miłość znaleźć można w „Syzyfowych pracach” Stefana Żeromskiego. Młodzieńczą fascynacją głównego bohatera powieści, Marcina Borowicza, jest niejaka „Biruta” (Anna Stogowska). Obserwujemy powolne rodzenie się miłości między tą parą. Ich uczucie zostaje jednak brutalnie przerwane – ojciec dziewczyny zostaje zmuszony z powodów zawodowych do wyjazdu w głąb Rosji. Marcin traci wszelką nadzieję na dalsze widywanie się z ukochaną. Nieszczęśliwe miłości są częstym tematem literatury i sztuki. Powodem tego typu tragedii może być fakt osadzenia ukochanych w niesprzyjających warunkach społecznych lub gospodarczych („Romeo i Julia”, „Syzyfowe Prace”), niewierność jednego z kochanków („Świtezianka”) lub zwykły zbieg nieszczęśliwych przypadków (obraz Johna Millaisa „Ofelia”, odwołujący się do „Hamleta” Szekspira). Pewne jest jedno – nieszczęśliwa miłość przynosi cierpienia, a cierpienie od zawsze inspiruje artystów. Rozwiń więcej

Motyw nieśmiertelności - Ogólnie o problemie Nieśmiertelność to nic innego jak nieuleganie śmierci, posiadanie życia wiecznego. We wszystkich religiach nieśmiertelni są bogowie, ale może je również osiągnąć człowiek poprzez zjednoczenie z bóstwem.

Romeo i Julia to bezapelacyjnie najbardziej znany dramat miłosny i jedna z najsłynniejszych tragedii Williama Szekspira w historii literatury światowej. Historia dwojga młodych kochanków, którzy nie mogą zrealizować swojej wielkiej miłości przez zadawniony konflikt pomiędzy rodzinami, z których pochodzą, stworzyła niejako nowy kanon dramatu i nowy sposób opowiadania o miłości, nieszczęściu, waśniach i konsekwencjach nieuzasadnionej, ale wciąż podsycanej przez ludzi nienawiści do bliźnich. Siła sporu, który jest jedną z głównych osi fabularnych tego dramatu, zbiera krwawe żniwo uświadamiając nam, czytelnikom lub teatralnym widzom, jak wielką i niszczącą moc może mieć zło, jeśli pozwolimy mu się rozwijać w naszym pobliżu. Konflikt w Romeo i Julii jest wielopłaszczyznowy i daje o sobie znać na bardzo wiele różnych sposobów. Pierwszym najważniejszych konfliktem racji jest oczywiście konflikt dwóch nienawidzących się od bardzo dawna rodów arystokratycznych pochodzących z włoskiej Werony. Są to rody Montekich, z którego pochodzi Romeo, oraz Kapuletów, z których pochodzi piękna Julia. Nie znamy ani powodu sporu ani też jego początków, ponieważ kiedy zaczyna się akcja dramatu, trwa on już od bardzo dawna – od tak dawna, że wzajemną nienawiścią nie pałają do siebie już wyłącznie członkowie zwaśnionych rodzin, lecz także – co jest całkiem kuriozalne – służący obu domów (od ich kłótni zaczyna się dramat). Nie przyczyna jest więc najważniejsza, lecz intensywność obrazowanej wojny. Na tym tle odznaczają się zwłaszcza Kapuletowie zakochani we własnych arystokratycznych przywilejach. Ich snobistyczny i egoistyczny tryb myślenia o sobie samych bardzo rzutuje na wychowanie córki i to właśnie otwiera drogę do wejścia na kolejny poziom skonfliktowania bohaterów. Kapuletowie nakłaniają bowiem córkę do małżeństwa z księciem Parysem, co prowadzi do kolejnej kłótni. Julia jest bowiem totalnie pogrążona w młodzieńczym uczuciu do Romea. Rodzice jednak w ogóle nie biorą zdania córki pod uwagę, uważając, że jako młoda dziewczyna nie ma ona doświadczenia potrzebnego do rozsądnego zarządzania swoim przyszłym życiem, w tym małżeństwem. Julia pogrąża się więc w głębokiej rozpaczy, a jej rodzice przekonani o swojej racji narzekają na brak subordynacji córki. Konflikt racji w tym przypadku pokazuje też różnicę między sposobem wychowania preferowanym w dwóch domach. W czasie kiedy Kapuletowie chcą zmusić swoją córkę do postępowania według ich woli, rodzice Romea wydają się wykazywać szacunek wobec wyborów i decyzji dziecka, chociaż również nie są w stanie przejść do porządku dziennego nad obiektem, w którym syn zdecydował się ulokować uczucia. Konflikt rozlewa się na innych członków rodziny doprowadzając do kolejnych tragedii. Jako jeden z pierwszych bohaterów ginie Merkucjo, najbliższy przyjaciel i powiernik Romea, w dodatku jedyna postać wprowadzająca do dramatu Szekspira nutę humorystyczną. Merkucjo ginie przystępując do pojedynku w obronie przyjaciela, jednak ginie z ręki Tybalta, krewnego Kapuletów. Niezawinionej straty nie jest w stanie znieść ugodowy dotąd Romeo i w akcie zemsty morduje kuzyna swojej ukochanej. To doprowadza do katastrofalnego ciągu przyczynowo-skutkowego, który ostatecznie doprowadza do śmierci dwójki głównych bohaterów dramatu, Romea i Julii, najmłodszych i najmniej winnych dziejącemu się wokół nich złu, najmniej również związani z konfliktem dzielącym od lat ich rody. Pokazuje to, jak bezpodstawnie i ślepo potrafi działać ręka nienawiści, jeżeli jej na to pozwolimy. Młodzi giną nie widząc w tak okrutnym świecie miejsca dla swojej miłości. Konflikt to tak naprawdę, zaraz obok nieszczęśliwej miłości, główny temat Romea i Julii. Warto zwrócić uwagę, że w którymś momencie członkowie zwaśnionych rodzin sami nie byli już w stanie przypomnieć sobie tego, o co chodziło im (albo wręcz ich przodkom) na początku. W momencie akcji dramatu nie istnieje pomiędzy rodami konkretny konflikt racji, nie kłócą się o coś konkretnego. Jest to już zupełnie absurdalny i pozbawiony jakiegokolwiek sensu festyn wzajemnej nienawiści, w której nie chodzi o przekonanie kogoś do swoich racji, ale o to, by drugi oberwał mocniej, żeby oponent więcej stracił. Rodziny Montekich i Kapuletów potrafią się pogodzić dopiero ze względu na żałobę spowodowaną przez jednoczesną śmierć członków obojga rodzin. Dopiero wówczas rachunek nienawiści wydaje się zostać wyrównany.

Chciałabym znaleźć cechy które można łatwo odnaleźć w klasycznych dziełach romantycznych i zestawić z powyższymi filmami. Póki co tylko to przychodzi mi na myśli. Motyw pojawienia się bohaterów metafizycznych, postaci zza grobu - Gnijąca panna młoda, Sok z żuka w zestawieniu z Dziadami cz. II Mickiewicza.

Motyw miłości nieszczęśliwej Odwzajemniona miłość to uczucie, którego pragniemy i potrzebujemy wszyscy. Relacje damsko-męskie bywają jednak bardzo skomplikowane. Motyw miłości nieszczęśliwej nie bez przyczyny przecież tak często bywa poruszany. Miłość to najbardziej wyjątkowe uczucie, jakiego może doświadczyć człowiek. Pragniemy kochać i być kochani. Móc dzielić z kimś swe troski i radości oraz mieć pewność, że zawsze zostaniemy wysłuchani. To upragnione przez wszystkich uczucie potrafi nadać sens życiu i uczynić każdą chwilę szczęśliwą. Zdarza się jednak, że miłość staje się pasmem cierpień. Los bywa przewrotny i pełen niespodziewanych zdarzeń. Nie sposób więc przewidzieć, jakie perypetie czekają daną parę. MOTYW MIŁOŚCI W KSIĄŻKACH – Motyw miłości nieszczęśliwej jest jednym z najczęściej poruszanych w literaturze i sztuce. Okazuje się, że wielokrotnie zakochanie kończy się dramatycznie. Do pełni szczęścia potrzebne są starania obu partnerów, a ci potrafią mieć różne potrzeby i pragnienia. Zawsze pozostajemy przecież indywidualnymi osobami. Wiele może nas połączyć, ale również dzielić, a kompromis nie zawsze jest osiągalny. Książki o miłości – co czytać! Książki z motywem miłości nieszczęśliwej poruszają ten trudny temat. Są to jedne z najbardziej poruszających historii. Wzruszeń na pewno nie zabraknie, skoro przyjdzie nam poznawać skomplikowane, miłosne relacje, których doświadczyli inni. Wiele osób z pewnością zdoła utożsamić się z poznanymi bohaterami, bo przecież podobne zdarzenia mają miejsce w prawdziwym życiu. Bariera na drodze nowo rodzącej się miłości w książce „Bez pamięci„ Jeden z głównych bohaterów – Falin – na skutek wypadku samochodowego traci żonę i córeczkę. Przez wiele lat mężczyzna żyje jak w amoku, nie potrafi pogodzić się z nieszczęściem, a ból po stracie najbliższych jest nie do zniesienia. Nadchodzi jednak dzień, w którym jedno zdarzenie wyrywa go z odrętwienia, a los na nowo rozdaje karty. Falin ratuje kobietę, która w efekcie traumatycznych przeżyć straciła pamięć. Zaczyna zwracać się do niej imieniem Oliwia, a czując, że jest w niebezpieczeństwie, postanawia zatroszczyć się o nią. Uczucie, które zaczyna rodzić się między nimi, przerywają częściowo odzyskane jej wspomnienia, a prawdziwe życie Oliwii staje się barierą na drodze nowo rodzącej się miłości. Czytaj dalej Motyw miłości nieszczęśliwej odnajdziemy w książce „Kochałem Żydówkę” To obyczajowa, dramatyczna opowieść o dojrzałych ludziach z bagażem doświadczeń, którzy zapragnęli znów pokochać. Młodym osobom ciężko jest nawiązywać satysfakcjonujące relacje, ale dla seniorów budowanie związku pozostaje jeszcze bardziej skomplikowane. Doświadczenia i przemyślenia gromadzone w trakcie życia, zamiast ułatwiać, utrudniają cały proces. Fabuła pozwoli nam poznać wdowca Jerzego, który, choć skończył już siedemdziesiąt lat, chce znów zaznać miłości. To dlatego odważy się szukać jej z pomocą portali randkowych. Jerzy gra na fortepianie i zdaje się kulturalnym romantykiem. Potrafi też dbać o relacje rodzinne, bo nigdy nie zapomina o wnukach. Los sprawi, że szybko pozna młodszą od siebie partnerkę. Głęboka, namiętna relacja szybko jednak rozczaruje. To wspaniałe, że dojrzali ludzie potrafią wręcz „oszaleć” z miłości. Niestety nierozwaga i brak czujności bez względu na wiek zawsze niesie ze sobą bolesne konsekwencje. Czytaj dalej Nieszczęśliwa miłość została opisana także w powieści „Pod innym niebem” Zrozumiemy, że miłosny zawód, choć bolesny, nie musi oznaczać końca wszystkiego. Jest to lektura napisana w lekki i obrazowy sposób, dzięki czemu trudno będzie nam oderwać się od tej historii. Poznamy Dorotę, która jak dotąd wiodła szczęśliwe życie. Niestety, gdy dowie się, że jest w ciąży, ukochany zacznie wypierać się ojcostwa i bez skrupułów ją porzuci. W jednej chwili na jej barki spadnie mnóstwo problemów. Przyszłość zacznie jawić się jako wielka niewiadoma. Możliwość ukończenia studiów i planowania kariery w tych okolicznościach wyda się niemożliwa. Ciągły brak pieniędzy będzie wszystko jeszcze bardziej utrudniał, ale los zamierza ją zaskoczyć. Niespodziewanie Dorota odziedziczy bajoński spadek. I dowie się ,że jest szlachetnie urodzona. Jeśli zechce przejąć majątek, będzie jednak musiała porzucić wszystko i wybrać się na drugi koniec kuli ziemskiej. Odnajdowanie się w nowym miejscu może być karkołomnym zadaniem, ale może dla Doroty i jej córki jest to szansa, by zacząć wszystko od nowa? Czytaj dalej „Finezja uczuć” to kolejna książka, w której odnajdziemy motyw miłości nieszczęśliwej Ta powieść opowiada też o poczucia obowiązku wobec najbliższych i sile ludzkich uczuć, które potrafią uszczęśliwiać, ale i ranić. Przyjdzie nam poznać bardzo przeciętne małżeństwo. Ich codzienność już dawno stała się przewidywalna i rutynowa. Adam większą część czasu spędza w pracy, a Alicja dba o dom i coraz bardziej odczuwa samotność. To niebezpieczna sytuacja, która naraża na szwank ich pożycie. Gdy na drodze Alicji pojawi się nowy mężczyzna, jej zmysły się rozbudzą. Niestety jest to ksiądz, a w purytańskim kraju nie ma miejsca na podobne uczucie. Nieszczęśliwa, małżeńska miłość wepchnęła Alicję w ramiona innego. Kolejna miłostka wyrasta więc na zgliszczach innego uczucia. Co z tego wyniknie? Czytaj dalej Motyw miłości nieszczęśliwej odnajdziemy w powieści „Drugie życie rzeczy” Główna bohaterka przyłapie męża na seksie z kochanką. Cała sytuacja będzie miała miejsce w bardzo zwyczajny dzień. Nie mogłaby przewidzieć i przygotować się na to, że po powrocie z pracy, we własnym domu, we własnym łóżku ujrzy taką scenę. Zszokowana i obrzydzona będzie w stanie jedynie wybiec przed dom i zwymiotować. Zrozumie, że właśnie coś się skończyło, a pomimo tego będzie musiała jakoś sobie poradzić. Ta powieść przekona nas, że ostatnie słowo zawsze należy do nieprzewidywalnego życia. Niektóre zdarzenia mówią, a wielu ludzi staje się lepszych, nawet gdy czynią zło. Tę historię trzeba poznać, by głęboko docenić jej przekaz. Czytaj dalej O nieszczęśliwej miłości mówi też książka „Na pożółkłym papierze” Główna bohaterka porzuciła narzeczonego, by próbować zasmakować wolności. Wydawało jej się, że sama będzie mogła się realizować. Podjęta szesnaście lat temu decyzja okazała się jednak niefortunna. Z czasem pozostała bowiem jedynie samotność i żal. Nieświadomie dramatycznie odmieniła swój los, a teraz będzie chciała wyjaśnić wiele kwestii. Zacznie więc pisać do dawnego ukochanego listy, by wytłumaczyć, dlaczego tak postąpiła. Czasu cofnąć się nie da, ale warto doprowadzić do końca najważniejsze kwestie. Czytaj dalej Zaprezentowane książki obrazowo opisują motyw miłości nieszczęśliwej. Warto po nie sięgnąć, by przeżyć chwile pełne wzruszeń. Pamiętajmy, że podobne zdarzenia mają miejsce w prawdziwym życiu.

03e51gbwaf.pages.dev/238

03e51gbwaf.pages.dev/271

03e51gbwaf.pages.dev/368

03e51gbwaf.pages.dev/334

03e51gbwaf.pages.dev/212

03e51gbwaf.pages.dev/347

03e51gbwaf.pages.dev/3

03e51gbwaf.pages.dev/354

03e51gbwaf.pages.dev/380

motyw nieszczęśliwej miłości w literaturze